Για μια "ασφάλεια".

Είπα πως δεν θα ξαναγαπήσω ποτέ.
Ορκίστηκα να μη δεθώ ποτέ ξανά με κανέναν.
Απομακρύνθηκα από όσους πόθησα.
Άφησα πίσω όσους ενδιαφέρθηκαν για μένα.
Για μια ασφάλεια.
Και βρίσκομαι τώρα εδώ, να μετράω τις απώλειες. Να προσπαθώ να ξεχάσω. Να προσπαθώ να μείνω μακριά από όσα επιθυμώ περισσότερο.
Για μια ηλίθια ασφάλεια γεμάτη ανασφάλειες.

Και τώρα, τη στιγμή που παλεύω να κρατηθώ μακριά από όλους και από όλα, έρχεσαι στη ζωή μου εσύ, εισβάλλεις απροειδοποίητα και με αιφνιδιάζεις.
Δεν είσαι η ασφάλεια που ψάχνω. Δεν είσαι τίποτα σίγουρο. Δεν υπόσχεσαι τίποτα. Δεν ζητάς τίποτα.
Η σχέση των ονείρων μου από πολλές πλευρές.

Με τρομάζεις.


Και τώρα πρέπει να σε διώξω.

Κενό.

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να γράψω μια ανάρτηση και όλες αποθηκεύονται στα πρόχειρα. Γιατί στην ουσία δεν έχουν περιεχόμενο, λένε τόσο πολλά, μα στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα.
Νιώθω κενή.

Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου, αλλά αισθάνομαι να τον χάνω όλο και περισσότερο.
Πρέπει να νιώσω -έχω κάθε λόγο να νιώσω- κι όμως παραμένω ανεπηρέαστη απ 'όσα συμβαίνουν γύρω μου, σαν να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο κι εγώ απλά να παρακολουθώ.
Κενή.

Καταλαβαίνω πως πρέπει να αντιδράσω -να κλάψω, να ουρλιάξω, να θυμώσω, να κάνω κάτι -αλλά δεν κάνω τίποτα.
Κενή.
Κολλάω στην επιφάνεια, σε μια επιφάνεια ανούσια και αρρωστημένη.
Κενή.
Κάθε πρωί αποφασίζω να κάνω μια καινούρια αρχή, κάθε μεσημέρι μετράω τα λάθη μου και κάθε βράδυ ξεσπάω με τον πιο άσχημο τρόπο.

Ξεκινώ ένα σωρό καινούρια πράγματα, γεμίζω το πρόγραμμά μου με ατέλειωτες δραστηριότητες και σχέδια, γνωρίζω ένα σωρό καινούριους ανθρώπους, αλλά το κενό παραμένει κενό.

Νιώθω αποτυχημένη, νιώθω αδιάφορη, νιώθω κενή!

Βροχή...

Καμιά βροχή δεν κρατάει για πάντα. Και ο πιο μεγάλος κατακλυσμός κάποτε τελειώνει.
Αλλά τα σημάδια που αφήνει μπορούν να κρατήσουν για πάντα.

THE 10 BEST THINGS IN LIFE.

Εμπνευσμένη από την IllusionILiana, μία ακόμα λίστα με τα ομορφότερα πράγματα, πράγματα "καθημερινά" που με κάνουν να χαμογελάω. Φυσικά, δεν θα αναφερθώ σε πρόσωπα και ανθρώπινες σχέσεις, τα οποία για μένα βρίσκονται πάντα στην πρώτη θέση...
*Η σειρά είναι τυχαία, δεν μπόρεσα να τα ξεχωρίσω!


1. Μουσική.

Απλά αφήνομαι. Με ταξιδεύει, με προβληματίζει, με έχει συντροφεύσει τις πιο όμορφες, δύσκολες ή παράξενες στιγμές... Κάθε στιγμή έχει το δικό της soundtrack χάρη σε μια μικρούλα και θαυματουργή συσκευή που λέγεται iPod!


2. Ταξίδια.

Τα λατρεύω. Φταίει και το ότι βαριέμαι εύκολα, με αρρωσταίνει η ρουτίνα. Μία εκδρομή για δυο μέρες μου αρκεί για να γεμίσω πάλι τις μπαταρίες μου, να πάρω ενέργεια για να συνεχίσω... Μ' αρέσει να βλέπω καινούρια πράγματα, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους... Μ' αρέσει η όλη διαδικασία του ταξιδιού. Ο αέρας που σου χαϊδεύει το πρόσωπο στο καράβι, οι εικόνες που περνούν από δίπλα σου στο λεωφορείο, αυτή η μοναδική αίσθηση ελευθερίας που γεννιέται όταν βλέπεις δίπλα σου τα σύννεφα...


3. Σοκολάτα.

Το παραδέχομαι, είμαι εθισμένη. Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω εδώ, είναι έρωτας!


4. Βιβλία.

Από μικρή αγαπούσα τη λογοτεχνία. Ένα βιβλίο βρίσκεται πάντα στην τσάντα μου, στο κομοδίνο μου, οπουδήποτε... Φιλοσοφία, επιστήμη, "ιδιαίτεροι" αγαπημένοι συγγραφείς, οτιδήποτε μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον προστίθεται στη βιβλιοθήκη μου χωρίς δεύτερη σκέψη.


5. Ταινίες, επιτραπέζια.

Τα έβαλα μαζί αυτά τα δύο, γιατί αν και άσχετα μεταξύ τους, τα έχω συνδέσει με τα βράδια που μαζευόμαστε σ' ένα σπίτι, φίλοι και συγγενείς, και περνάμε υπέροχα. Τα προτιμώ από μαγαζιά με δυνατή μουσική, πολύωρη ετοιμασία και όλα αυτά...


6. Ζεστός καφές.

Χειμώνα-καλοκαίρι, ένας ζεστός καφές είναι η καλύτερη συντροφιά για ένα πρωινό ξύπνημα. Εθισμός κι αυτό.


7. Μπύρα.

Χαλαρή διάθεση κι εσύ ξαπλωμένος σ΄ ένα παγκάκι να πίνεις ήρεμος την μπύρα σου, ενώ οι αμπελοφιλοσοφίες σου δίνουν και παίρνουν. Παραλλαγή του σκηνικού μια μπυραρία με εναλλακτική ή μέταλ μουσική.


8. Θάλασσα.

Ίσως να φταίει που μεγάλωσα πλάι της, δεν ξέρω. Τη λατρεύω. Είναι απέραντη κι αυτό με μαγεύει. Άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε ταραγμένη. Άλλες φορές σε φωνάζει, σε χαϊδεύει απαλά κι άλλες σε διώχνει με μανία μακριά της... Μου θυμίζει τόσο εμένα...


9. Φωτογραφία.

Ένα τοπίο, ένα σκηνικό συνηθισμένο αλλά φωτιζόμενο με άλλο χρώμα, μία αυθόρμητη σκηνή, οτιδήποτε που μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον αποθανατίζεται!


10. Μοναχικοί περίπατοι.

Είναι κάτι που απολαμβάνω. Γενικά μου αρέσει να είμαι με κόσμο, μου αρέσουν οι άνθρωποι, λατρεύω να γνωρίζω καινούριους χαρακτήρες, είμαι επικοινωνιακή. Υπάρχουν όμως και στιγμές που προτιμώ να μείνω μόνη. Να σκεφτώ, να ονειρευτώ ή απλά να ηρεμήσω, να αδειάσω το μυαλό μου... Χειμωνιάτικα μεσημέρια, με συντροφιά το iPod να παίζει αγαπημένους ήχους, μ' αρέσει να περπατώ σε γειτονιές, να τις "αισθάνομαι". Μ' αρέσει η μυρωδιά του σπιτικού φαγητού, οι φωνές των παιδιών, εικόνες ανέμελες που με προκαλούν να τις φωτογραφίσω.
Είναι και κάτι νύχτες, αυτές που θες να βγεις αλλά νιώθεις να μην αντέχεις τον κόσμο, και βγαίνεις απλά για να δεις τα φώτα τις πόλης, να την αφουγκραστείς, να τη νιώσεις... Νύχτες περίεργες, που συνήθως καταλήγουν σε φιλοσοφικές συζητήσεις με άλλους "περιπλανώμενους" ή χαλαρές κουβέντες με παιδιά ή ηλικιωμένους...

*Εννοείται πως όποιος θέλει μπορεί να γράψει ανάλογο ποστ. :)

Sky is not the limit.

Κοίταζα τον ουρανό, όπως τότε... τότε, που ήμαστε παιδιά και δεν μας ένοιαζε τίποτα περισσότερο από το παιχνίδι... Θυμήθηκα τις εικόνες που βλέπαμε να σχηματίζονται στο απέραντο γαλάζιο κι ύστερα να φεύγουν, να ταξιδεύουν μακριά μας... Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε μαζί, κοιτάζοντας τα σύννεφα...
Δεν θέλω να χαθούν κι αυτά έτσι. Δεν αξίζει να χαθούν έτσι...
Κάποτε με είχες πείσει να πιστέψω σε μένα. Κάποτε πίστευα σε μένα στ' αλήθεια.

Δεν αντέχω να με βλέπω έτσι.

Εισπνοή και ξανά βουτιά.
Μακάρι να βρω τη δύναμη να το αντέξω. Θα το παλέψω!

Sky is not the limit.

Run to you. Run AWAY FROM YOU.

Θυμάμαι τότε που άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι...  Δεν μου άρεσε -και, για να είμαι ειλικρινής, εξακολουθεί να μη μου αρέσει. Προσπαθούσα να καταλάβω τους στίχους του και απορούσα. Πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος για να τραγουδάει, για να αισθάνεται αυτούς τους στίχους;
Πώς μπορείς να φεύγεις και να αφήνεις πίσω κάποιον που αγαπάς; Πώς μπορείς να ζητάς από κάποιον να σε περιμένει;
Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι και τόσο εγωιστικά;
Πώς μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι και την ίδια στιγμή να δηλώνεις στεναχωρημένος;

Χρειάστηκε να περάσει κάποιος καιρός για να καταλάβω πως γίνεται. Πως μπορεί να είναι και εγωιστικό και άσχημο και απάνθρωπο και να πονάει πολύ, αλλά συμβαίνει.
Ναι, μπορεί να σχίζεται η καρδιά σου στα δύο όταν επιλέγεις να την παρακούσεις και κάνεις αυτό που σου προστάζει η λογική (τα σιχαίνομαι τα κλισέ, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο να το εκφράσω αυτό), μα τότε ρισκάρεις. Ρισκάρεις να επιστρέψεις και να συνειδητοποιήσεις πως ένα κομμάτι της καρδιάς σου, αυτό που άφησες πίσω σου φεύγοντας, έχει καταστραφεί, έχει διαλυθεί, έχει ξεχαστεί.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θυμώνεις, δεν στεναχωριέσαι, απλά χαμογελάς. Προσπαθείς να χαμογελάσεις, γιατί αυτός που άφησες, αυτός που ορκίστηκες πως αγαπάς, τώρα είναι ευτυχισμένος κι εσένα αυτό σου αρκεί!

"I hate to see you cry
The way you look away
Makes me wanna die..."


*Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί δημοσίευσα αυτό το τραγούδι. Είναι ένα συγκρότημα που άκουγα πολύ στο γυμνάσιο κι ένα τραγούδι που πρέπει να έχω ακούσει δυο- τρεις φορές το πολύ, δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα... Ένα τραγούδι που όπως είπα και στις πρώτες γραμμές της ανάρτησης, δεν μου αρέσει, με κάνει να αισθάνομαι περίεργα.
Μόνο που τώρα κάτι έχει αλλάξει. Τότε, δεν μου άρεσε γιατί το θεωρούσα χαζό να συμπεριφέρεται κάποιος έτσι. Τώρα θεωρώ τον εαυτό μου χαζό και ντρέπομαι να το ακούω.