Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν... (για την ακρίβεια, εδώ και μία ώρα περίπου είναι Χριστούγεννα!) Περίμενα να έλθει κανένα παιδάκι να ακούσω τα κάλαντα φέτος, μα τίποτα... τι έγινε; Κρίμα πάντως και είχα κρατήσει και ψιλά...
Και κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να βγω, μήπως κι έξω νιώσω περισσότερο αυτήν τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα... Και πράγματι, την ένιωσα... Λατρεύω τη μουσική, τον κόσμο, τα δώρα, τα στολίδια, τα παιδάκια, που επιτέλους τα άκουσα να λένε τα κάλαντα...!
Και βγήκα, λοιπόν, με μια παλιά συμμαθήτρια. Κάνουμε παρέα εδώ και πολλά χρόνια, κάποτε θεωρούμαστε κολλητές, μεγαλώσαμε μαζί, ερωτευτήκαμε μαζί, διαβάσαμε, κλάψαμε μαζί...
Πίναμε λοιπόν τον καφέ μας, μιλούσαμε για διάφορα ανούσια θέματα, για διακοπές, μαθήματα, για το παιδί με το οποίο τραβιούνται εδώ και χρόνια... Και κάπου εκεί, πέρασε ένας γνωστός μου και τον προσκάλεσα να καθίσει μαζί μας...
Περάσαμε όμορφα.
Μόνο που, καθώς φεύγαμε, αυτό το παιδί με ρώτησε κάτι που με έβαλε σε σκέψη. Με ρώτησε αν αλήθεια έκανα παλιά παρέα με την κοπέλα. Λέει, έδειχνε να μην με ξέρει καθόλου. Με ρωτούσε πράγματα που γι' αυτόν ήταν αυτονόητα, που μια φίλη μου έπρεπε να γνωρίζει... Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να αδιαφορώ για τη γνώμη των άλλων, αλλά τα λόγια του νομίζω πως με προσγείωσαν κάπως απότομα... Και μπορεί να ακούστηκε κάπως πικρόχολο το σχόλιό του, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι... Και φοβάμαι πως είναι...
Είναι αλήθεια πως δεν μιλάω πολύ. Ή, πιο σωστά, μπορεί κάποιες φορές -τις περισσότερες- να μιλάω πολύ, αλλά για θέματα άσχετα. Δεν είναι πως είμαι μυστικοπαθής ή κάτι τέτοιο... απλά δεν μου βγαίνει να μιλήσω για πιο προσωπικά θέματα... ή ίσως γενικά να μην μπορώ να μιλήσω για μένα.
Και αναρωτιέμαι, αν δεν με ξέρει αυτή, τότε ποιος μπορεί να με ξέρει;
Και είναι κακό η κολλητή σου από το σχολείο να μην ξέρει ούτε τις πολιτικές σου πεποιθήσεις; Πειράζει αν δεν ξέρει πώς πίνεις τον καφέ σου; Πειράζει αν δεν έχει καταλάβει με τι ακριβώς θες να ασχοληθείς στο μέλλον, αν δεν έχει ιδέα για το αν έχεις ερωτευτεί τόσο καιρό που ζείτε χωριστά, αν μιλάτε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα στο τηλέφωνο κι ακόμα δεν έχει ακούσει ένα όνομα από την παρέα σου; Κι όμως, θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά κι εσύ κάθε φορά θα της απαντήσεις καταφατικά... κι αν ποτέ της πεις πως δεν ήσουν καλά τις προηγούμενες μέρες, θα σου πει πως το κατάλαβε, θα ακολουθήσει μια παύση και η συζήτηση θα τελειώσει εκεί...
Κι όμως, τα παιδιά από τη σχολή ξέρουν περισσότερα για μένα... Ή, για να είμαι πιο ακριβής, μάλλον ξέρουν διαφορετικά. Ξέρουν τα καθημερινά, αυτά που ζούμε μαζί... Βέβαια, ούτε αυτοί έχουν ακούσει ονόματα από το σχολείο (ή ίσως να έχουν γίνει δυο-τρεις αναφορές)... Είναι κακό;
Είναι σαν να έχω χωρίσει τη ζωή μου στο πριν και στο μετά και δεν επιτρέπω την επικοινωνία μεταξύ τους...
Είναι κακό να μιλάω είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και να συνειδητοποιώ πως δεν λέω τίποτα; Πως ξέρω τα πάντα για τους άλλους, με εμπιστεύονται τόσο πολύ, τη στιγμή που εγώ τους έχω ανοιχτεί ελάχιστα;
Μα δεν είναι γελοίο;
Και τώρα αναρωτιέμαι γιατί ακριβώς συνεχίζουν να κάνουν παρέα μαζί μου... Κάποτε, ένας άνθρωπος που αγάπησα και ακόμα αγαπώ πολύ, μου είχε πει πως είναι τρομακτικό να μην ξέρει ποιον έχει απέναντί του... αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον έλκυε αυτό... τότε...
Όντως, πρέπει να είναι τρομακτικό... αν όχι αποκρουστικό.
Κι όμως, κανείς δεν με έχει ρωτήσει σχετικά με την άλλη πλευρά. Κι εμένα μου φαίνεται χαζό να αρχίσω να φλυαρώ για πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν και δεν τους αφορούν...
Μπερδεμένα τα είπα, αλλά είμαι πολύ μπερδεμένη αυτήν τη στιγμή για να σκεφτώ και να γράψω πιο λογικά...
Τέλος πάντων, να περάσετε υπέροχα σήμερα (είναι άλλωστε περασμένες 12) και να έχετε τα πιο γλυκά Χριστούγεννα!
Υ.Γ. Ευχαριστώ πάρα πολύ τους καινούριους αναγνώστες για την παρακολούθηση, τελευταία δεν είχα καθόλου χρόνο (έτσι εξηγείται και η απουσία μου), αλλά υπόσχομαι να επισκεφθώ τα ιστολόγιά σας σύντομα!
