Ένα άθλιο παραμύθι

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν η Σταχτοπούτα δεν εμπιστευόταν την καλή της νεράιδα και δεν την άφηνε να τη βοηθήσει να πάει στο χορό; Αν φοβόταν τόσο πολύ για την αντίδραση της μητριάς της που το έβαζε στα πόδια, μόλις ο πρίγκιπας έφτανε στο σπίτι τους κι έτσι δεν δοκίμαζε ποτέ το γοβάκι της; Ή, αν έκανε κομμάτια το γοβάκι, με μίσος και μανία ώστε όχι απλά όλοι να τη θεωρήσουν τρελή (μαζί και ο πρίγκιπας) αλλά και να μην μπορέσει ποτέ ο όμορφος γαλαζοαίματος να βρει μια κοπέλα που να της κάνει το γοβάκι;
Προφανώς, το παραμύθι τότε δεν θα είχε happy end. Η Σταχτοπούτα δεν θα γινόταν μια πριγκίπισσα της Disney και όλη η ιστορία θα γινόταν ένα χαζό παραμυθάκι με αυτονόητο ηθικό δίδαγμα: Αν ο χαμένος τα παίρνει όλα, τότε ο δειλός δεν παίρνει τίποτα.

Σήμερα τα μεσάνυχτα, θα μεταμφιεστώ κι εγώ σε μια χαζή και άθλια Σταχτοπούτα και θα γκρεμίσω το θρύλο της καλής και όμορφης ξανθιάς πριγκίπισσας που  βρήκε την ευτυχία πλάι στον καλό της πρίγκιπα. Κι αυτό, λόγω της δειλίας μου -τι πρωτότυπο!

Ναι, είμαι δειλή, το 'χω πει πολλές φορές εδώ, το 'χω μισήσει πολλές περισσότερες.
Φοβάμαι τόσο πολύ την αποτυχία που δεν προσπαθώ καν.
Ο ορισμός της απόλυτης και πιο εξαθλιωτικής αποτυχίας, ας μην κρυβόμαστε.

Τικ τακ τικ τακ... Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει εδώ και καιρό... Μπορεί να προσποιούμαι πως δεν την ακούω, αλλά δεν είναι έτσι....
Τώρα την ακούτε κι εσείς.

Μακάρι να έπαιρνα δύναμη από αυτήν την ανάρτηση και να άλλαζα κάτι.
Αλλά το ξέρω, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Και ντρέπομαι που το λέω κι έχω μετανιώσει ήδη, αλλά όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα.

Σήμερα στις δώδεκα.. μια χαζή Σταχτοπούτα θα καεί μέσα στις στάχτες της.
Καλά να πάθει. Ας πρόσεχε.

Παιχνίδι!

Τόσο καιρό που είχα εξαφανιστεί από την μπλογκόσφαιρα, πήρα κάτι προσκλήσεις για παιχνίδια...
Σιγά-σιγά λοιπόν, θ' αρχίσω να τα απαντάω... έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα! :)


Ξεκινάω με αυτό από το Πέλαγος των Ονείρων!

1.Name your favorite song: πραγματικά μου είναι τρομερά δύσκολο να διαλέξω ένα... τέλος πάντων, θα πω ένα που ακούω λίγο περισσότερο αυτήν την περίοδο... lost από within temptation.

2. Name your favourite dessert: ενώ λατρεύω τη σοκολάτα, το αγαπημένο μου είναι η μηλόπιτα με παγωτό κι ένα άλλο που φτιάχνει η γιαγιά μου με γιαούρτι και μους λεμόνι, δεν ξέρω πώς το λένε!

3. What ticks me off: το ψέμα

4. When I’ m upset: γράφω... καπνίζω... ακούω μουσική... ξεσπάω...

5. What ’s your favourite pet: ο σκύλος

6. Black or white: μαύρο χωρίς δεύτερη σκέψη!

7. Biggest fear: Να πεθάνω αποτυχημένη και μόνη. Να μη λείψω σε κανέναν και να μην αφήσω τίποτα αξιόλογο πίσω μου, για να με θυμούνται.

8. Every day attitude: ο αυθορμητισμός.

9. What is perfection: αυταπάτη... δεν υπάρχει τελειότητα...

10. Guilty pleasure:  η σοκολάτα.

7 τυχαίες σκέψεις μου:
1. Πεινάω, αλλά βαριόμουν και δεν μαγείρεψα το πρωί... είναι και τέλος του μήνα οπότε δεν έχουν μείνει λεφτά για delivery... πάλι με τοστ θα την βγάλω!
2. Έχει ήλιο έξω. Μόλις πατήσω "Δημοσίευση Ανάρτησης", θα βγω για περπάτημα.
3. Άκουσα πως την Καθαρά Δευτέρα θα βρέχει... κρίμα.
4. Γιατί οι "σημαντικές" έξοδοι πρέπει να ξεκινούν μετά τις 12; Πρέπει να περιμένεις (ενδεχομένως και να ανυπομονείς) όλη τη μέρα, να κοιμηθείς το απόγευμα για να ξυπνήσεις στις 11 και να ξεκινήσεις τις "ετοιμασίες"!
5. Του πάει να χαμογελάει.
6. Αν πεθάνω τώρα, θα με βρουν με μια σκισμένη φόρμα και τα μαλλιά πιασμένα ψηλά. Τουλάχιστον, μακάρι να προλάβω να σβήσω τον υπολογιστή, μη βρουν κι αυτό το blog και "αποκαλυφθώ".
7. Μου τέλειωσαν οι τσίχλες.

Ώρα να προσκαλέσω κι εγώ... (προσπάθησα να βρω bloggers που να μην το έχουν παίξει ήδη, ελπίζω να το κατάφερα!)
1. Μικρό Ξωτικό
2. νερίνα
3. Sleepless
4. sarper?
5. Blur
6. Lyriel
7. Ziggymars
Η πρόσκληση παραμένει ανοιχτή για όποιον άλλο θέλει να παίξει!

ΧΑΟΣ.

Έχεις νιώσει ποτέ ένα κενό μέσα στο στήθος σου; Όχι πόνο, όχι κάψιμο, κενό.
Σαν να σου λείπει κάτι... ένα κομμάτι σου.
Ένα κενό τεράστιο, που όμως να προσπαθείς να μην του δίνεις σημασία και να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει... ίσως και κάποιες φορές να το καταφέρνεις κιόλας.
Είναι όμως και κάτι άλλες στιγμές -όταν ακούς ένα τραγούδι, όταν βλέπεις μια φωτογραφία, όταν κάποια φαινομενικά άσχετα γεγονότα σου ξυπνάνε αναμνήσεις- που τότε το κενό θεριεύει. Τότε, φοβάσαι. Το νιώθεις να κυλά μαζί με το αίμα σου, να πλημμυρίζει την ύπαρξή σου, να στοιχειώνει τις σκέψεις σου. Τότε, ό,τι και να κάνεις, αναγκάζεσαι να το σταματήσεις -παραλύεις. Προσπαθείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου, αλλά μοιάζει τόσο μακρινό και τόσο ξένο. Προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάτι, να ξεχαστείς, μα φαίνεται αδύνατο.
Μέχρι που το κενό αρχίζει να σε πονάει. Τα μέλη σου μουδιάζουν κι εσύ νομίζεις πως τρελαίνεσαι. Ξαφνικά, ακούς μια γνώριμη φωνή να σου ψιθυρίζει, μυρίζεις ένα λατρεμένο άρωμα, γεύσεις που πίστευες πως είχες ξεχάσει αγγίζουν ξανά τη γλώσσα σου, χαϊδεύουν τα χείλη σου...
Είναι μέχρι να το πάρεις απόφαση. Μέχρι να καταλάβεις πως όταν συμβαίνει αυτό, σου είναι απλά αδύνατο να το σταματήσεις. Κλείνεις τα φώτα, βάζεις μουσική, παίρνεις κι ένα ποτήρι κρασί και ταξιδεύεις στις αναμνήσεις...

Όποιος είπε ότι ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς, δεν πρέπει να είχε αγαπήσει ποτέ του. 
Πάνε πάνω από δυο χρόνια από την τελευταία μας "κανονική" συνάντηση και το κενό εξακολουθεί να με κυριεύει, ακριβώς όπως και τότε.


Έχω προσπαθήσει πολύ για να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Έχω γνωρίσει πολλά καινούρια άτομα, έχω γεμίσει τόσο πολύ το πρόγραμμά μου ώστε να μην προλαβαίνω να σκεφτώ, να στεναχωρηθώ ή να νιώσω. Έχω φύγει μακριά, ώστε να μην έχω τίποτα πλάι μου που να μπορεί να μου θυμίσει όσα άφησα πίσω...
Κι όμως, η κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει. Παλεύω να φτιάξω σχέσεις και τις καταστρέφω μόνη μου. Οι παρέες μου παραπονιούνται πως δεν τους ανοίγομαι, πως δεν τους μιλάω. Πως ξαφνικά εξαφανίζομαι και ξεχνάω τα πάντα, για να επιστρέψω μετά από λίγο καιρό και να συμπεριφέρομαι σαν να μη συνέβη τίποτα, χωρίς να δίνω ποτέ εξηγήσεις... Νιώθω πως τα καταστρέφω όλα. Φοβάμαι πως αν δεν φύγω πρώτη, θα μείνω πάλι πίσω, μόνη, ξανά. Μετανιώνω, θυμώνω μαζί μου, ξεσπάω στους άλλους και καταλήγω να μοιάζω με το χειρότερο άνθρωπο και το πιο ακατάλληλο άτομο για σχέση -ερωτική, φιλική ή ό,τι άλλο μπορεί να είναι.

Νιώθω σαν μια Πηνελόπη που τη μέρα υφαίνει ένα σάβανο χάρτινο και τη νύχτα το ξηλώνει με οργή και τρομερή μανία.

Θέλω να ουρλιάξω, αλλά καταλήγω να ψιθυρίζω τόσο σιγά, που να μην μπορεί κανείς να με ακούσει... και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν η "απόσταση ασφαλείας" που έχω ορίσει συνεχώς μεγαλώνει...

Και, για να γυρίσω και στα δικά μας, να σας πω πως στην εξεταστική τα πήγα χάλια. Και δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν συνέχεια πως δεν έγραψαν απλά και μόνο για να το κάνουν -Θεέ μου, πόσο σπαστικό!- το εννοώ. Μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ για να διαβάσω. Οι σελίδες απλά περνούσαν από μπροστά μου, συγκράτησα ελάχιστα και γι' αυτό και απέτυχα έτσι.
Όχι, δεν ξέρω. Ίσως να μην είναι μόνο αυτό. Βασικά, είναι κάτι που το σκέφτομαι εδώ και καιρό... Φοβάμαι πως αυτή η σχολή δεν είναι για μένα. Δεν λέω, μου αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής,το "μου αρέσει" μοιάζει πολύ λίγο. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη! Ξυπνάω και χαίρομαι που θα πάω για μάθημα, χαίρομαι να παρακολουθώ, μου αρέσει να διαβάζω, ακόμα πωρώνομαι με τα μαθήματα, ενθουσιάζομαι τόσο όσο και τότε που ήμουν στο πρώτο έτος, ίσως και περισσότερο!
Αλλά δεν τα καταφέρνω. Όσο και να διαβάσω, δεν μπορώ να αποδώσω. Νομίζω πως συνεχώς ψάχνω για δικαιολογίες, ενώ ξέρω ποια είναι η αλήθεια. Όλο αυτό είναι πολύ για μένα. Δεν θέλω να τα παρατήσω... αλλά ήδη χρωστάω πολλά μαθήματα. Αν δω πως και στην επόμενη εξεταστική το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, φοβάμαι πως θα πρέπει να πάρω μια απόφαση... Δεν το θέλω, δεν θέλω με τίποτα να τα παρατήσω, αλλά νομίζω πως τρέχω σε έναν αγώνα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα... έχει νόημα;



Λοιπόν, εγώ σας περιέγραψα το χάος μου, θα επιστρέψω σύντομα για να παίξω και κάτι παιχνιδάκια στα οποία με έχετε προσκαλέσει και θα αρχίσω σιγά-σιγά να επισκέπτομαι τα blogs σας, γιατί τόσο καιρό δεν προλάβαινα και το είχα αφήσει (όχι πως κατάφερα και τίποτα, αφού απέτυχα παταγωδώς στην εξεταστική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αν λοιπόν δείτε σχόλια σε αναρτήσεις του προηγούμενου μήνα, μην αναρωτηθείτε!
Καλό σας βράδυ!

Δειλία. Φόβος. ΗΤΤΑ.

"Το να φοβάσαι το θάνατο το καταλαβαίνω -όλοι τον φοβούνται, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο.
Αλλά το να φοβάσαι τη ζωή είναι απαράδεκτο. Αξιοθρήνητο και αυτοκαταστροφικό."

Θα επιστρέψω σύντομα με εξηγήσεις για την απουσία μου. Έχω τόσα πολλά να πω, οι λέξεις (και πολλά ακόμα) με πνίγουν... αλλά δεν έχω χρόνο. Σε μία εβδομάδα τελειώνει η εξεταστική, οπότε αν επιζήσω από την ασφυξία, θα δείτε μία τεράστια ανάρτηση -προετοιμαστείτε!

Ξέρεις πως είναι να νιώθεις χαμένος;