ΨΕΜΑΤΑ.

Βάλε με στον τοίχο και άρχισε να με πυροβολείς.
Χτύπησέ με όπου πονάω περισσότερο... είτε με μαχαίρια είτε με προσβολές και αναμνήσεις που ματώνουν, δεν με νοιάζει.
Ξερίζωσέ μου την καρδιά, κάνε την θρύψαλα και πέταξέ τη στα σκυλιά.
Φύγε ξαφνικά, χωρίς εξήγηση και άφησέ με γυμνή και μόνη, να αναρωτιέμαι και να σε περιμένω.


Αλλά μην μου πεις ψέματα.

Ένα πράγμα σου ζήτησα μόνο... ειλικρίνεια.

Μπορεί να δυσκολεύομαι να δημιουργήσω σχέσεις, ίσως να μην μπορώ να δώσω όσα πρέπει, ίσως να μη δίνομαι... αλλά νιώθω. Και το ξέρεις. Ποτέ δεν σου το είπα, αλλά το ήξερες... Ήσουν ό,τι πιο κοντινό στο "φίλο" είχα τα τελευταία χρόνια... Έτσι πίστευα. Μπορεί να μην είχαμε την κλασική σχέση "φίλων", αλλά ήξερες πόσο σε υπολόγιζα, πόσο σε εκτιμούσα... Πόσο σε ήθελα πλάι μου... Πόσο μου άρεσαν οι συζητήσεις μας και οι σιωπές μας...
Πώς μπόρεσες; Γιατί; Εδώ και ενάμιση χρόνο, το μόνο που μου έλεγες ήταν ψέματα. Ψέματα, ψέματα και πάλι ψέματα. Και την ίδια στιγμή, με συμβούλευες να εμπιστευτώ τους ανθρώπους... Πόσο ειρωνικό... Και μετά μου λες ότι δεν αντέχεις τη δική μου ειρωνεία!


Μακάρι να μπορούσα να σε βρίσω. Να σε φτύσω στο πρόσωπο και να σου πω πως δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά. Να σε χτυπήσω τόσο δυνατά που να ματώσουν και οι γροθιές μου και το αγγελικό σου πρόσωπο. Και μετά να φύγω μακριά και να μη σε ξαναδώ ποτέ πια.


Μα, το μόνο που θέλω είναι να με πάρεις αγκαλιά, να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και να μου πεις πως κάπου έγινε κάποιο λάθος... Να βρεις ένα παραμύθι -κι ας είναι και κακοφτιαγμένο - και να με βάλεις μέσα...




Μακάρι να μπορέσεις να βρεις μια καλή δικαιολογία... Σε παρακαλώ, δεν θέλω να σε χάσω...
Σε παρακαλώ, πείσε με πως κάνω λάθος!
Ή, τουλάχιστον, πες μου γιατί μου φέρθηκες έτσι...

Δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει...