Υπάρχουν φορές που τα τσιγάρα δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα. Που ο καπνός τους είναι απλά ένας καπνός που σε περιτριγυρίζει, αλλά δεν τον νιώθεις, στιγμές που η νικοτίνη εισχωρεί μέσα σου, κυλάει στο αίμα σου, μα δεν σε αγγίζει... Υπάρχουν φορές που το αλκοόλ δεν σε ανακουφίζει, δεν απαλύνει κανέναν πόνο, δεν σε βοηθάει να ξεχάσεις ούτε να χαλαρώσεις...
Είναι οι φορές που το ρολόι μετράει αντίστροφα. Όταν πίνετε και καπνίζετε μαζί και ξέρετε πως όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει... Που αναρωτιέστε αν αυτός ο ρυθμικός χτύπος τελικά δεν είναι απλά ένα ρολόι, αλλά μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί...
Αν τυχόν δακρύσω, θα φταίει ο καπνός.
Αν σε αγκαλιάσω, θα έχω ζαλιστεί από το ποτό.
Ό,τι και να σου πω από τώρα και στο εξής, να μην το πιστέψεις -θα μιλάει το αλκοόλ, όχι εγώ.
Μοναξιά δεν είναι να βαριέσαι να βγεις ένα βράδυ. Ούτε να σου ακυρώσουν την έξοδο οι φίλοι σου. Ούτε να πας μια βόλτα μόνος, γιατί θέλεις να μείνεις με τον εαυτό σου. Ούτε όταν οι φίλοι σου δεν έλθουν μία μέρα στο σχολείο/πανεπιστήμιο/δουλειά και δεν έχεις με ποιον να πεις δυο-τρεις βλακείες να περάσει η ώρα.
Μοναξιά είναι τα τσιγάρα που σβήνεις σε μια σκοτεινή κάμαρα κοιτάζοντας ένα κινητό που ακόμα κι εσύ έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο ήχος κλήσης του.
Μοναξιά είναι όταν δεν έχεις με ποιον να βγεις, γιατί τους έχεις διώξει όλους και δεν έχεις όρεξη να δώσεις εξηγήσεις για την απουσία σου σε κανέναν.
Μοναξιά είναι οι ώρες που περνάς με μοναδική παρέα τις αναμνήσεις σου, αλκοόλ και καταθλιπτικά τραγούδια.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις έξω μόνος, να βλέπεις γνωστά πρόσωπα, να τα χαιρετάς ευγενικά και αν σου προτείνουν να πιείτε κι έναν καφέ μαζί, να προσποιείσαι πως έχεις κανονίσει.
Μοναξιά είναι τα ψεύτικα χαμόγελα ως απάντηση όταν σε ρωτούν οι συγγενείς "πώς περνάς".
Μοναξιά είναι η συνειδητοποίηση πως έχεις τόσο εχθρική στάση απέναντι στους άλλους που τους τρομάζεις.
Μοναξιά είναι να σου λέει μια φίλη απ' τα παλιά πως έχει καιρό να σε δει και της λείπεις και να απαντάς "σιγά, μωρέ. Θα κανονίσουμε...".
Μοναξιά είναι να βγαίνεις και να προσπαθείς να χαμογελάσεις.
Μοναξιά είναι να κατεβάζεις το χέρι που χαϊδεύει την πλάτη σου και να ανταποδίδεις με το πιο απειλητικό σου βλέμμα.
Μοναξιά είναι να βάζεις το τηλέφωνο στο αθόρυβο.
Μοναξιά είναι να θες να κλάψεις, αλλά να μην το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Μοναξιά είναι να κοιτάζεις τα αστέρια στον ουρανό και να μην έχεις τίποτα άλλο να τους πεις -τα έχετε πει πια όλα.
Βλακεία είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, να νιώθεις πράγματα γι' αυτούς, να θέλεις να τους κρατήσεις κοντά σου, αλλά να είσαι τόσο χαζός που με τις πράξεις σου να δείχνεις το αντίθετο.
Φοβάμαι.
Ίσως να φαίνεται χαζό όλο αυτό. Νομίζω πως το μόνο που κάνω σ' αυτό το καημένο blog είναι να κλαίγομαι -μοιάζω με μια έφηβη που παριστάνει μια drama queen χωρίς αιτία.
Αλλά μου έλειψε κιόλας όλη αυτή η κατάσταση. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης, αλλά και επικοινωνίας "εκ του ασφαλούς". Όσο βρίσκομαι πίσω από την οθόνη μου, δεν φοβάμαι κανέναν. -Πόσο πιο τραγικά μπορώ να δηλώσω τη δειλία μου;
Γι' αυτό λοιπόν επέστρεψα. Συνηθισμένη στο να το σκάω από όλους και από όλα, άφησα και αυτό το ιστολόγιο, πίστεψα πως αν δεν τα έγραφα όλα αυτά τα μίζερα, τότε ίσως να μην τα ανέλυα τόσο μέσα στο μυαλό μου, ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω να γράφω... Μεγάλο λάθος...
Κι έτσι, να ΄μαι πάλι εδώ -δεν έχω ιδέα για πόσο...
*Οφείλω να πω πως ο τίτλος καθώς και τα "εξωτερικά" αυτής της ανάρτησης είναι επηρεασμένα από ένα κείμενο της Wild Rose.
**Μοναξιά είναι να ακούς Διάφανα Κρίνα, να ψυχοπλακώνεσαι και να γουστάρεις. (Αυτό είναι από τα καλά της μοναξιάς).
