Είναι φορές που πέφτεις τόσο χαμηλά που τρομάζεις. Που κοιτάς ψηλά, προσπαθείς να βρεις από πού ξεκίνησες και δε βλέπεις τίποτα... Γύρω σου το χάος... το απόλυτο χάος... Και τότε τα παρατάς... Βρίσκεις μια σκοτεινή γωνιά, κάθεσαι, αγκαλιάζεις σφιχτά τα πόδια σου και προσπαθείς να μη νιώθεις... Δεν ξέρεις τι περιμένεις... ή ίσως και να μην περιμένεις τίποτα...
Και τότε έρχεται. Έρχεται Αυτός. Εισβάλλει Αυτός. Αυτός που θα σε σηκώσει. Αυτός που θα τον διώξεις, μα δε θα φύγει. Που θα παλέψεις να τον κρατήσεις μακριά, μα θα επιμείνει.
Αυτός που θα σε κρατήσει στην αγκαλιά του και θα σου διηγηθεί ιστορίες μέχρι να κοιμηθείς.
Αυτός που θα σου κρατήσει το χέρι όταν το έχεις ανάγκη, χωρίς να του το ζητήσεις.
Αυτός που δε θα σου ζητήσει τίποτα, μα θα σου δώσει τα πάντα.
Παραδόθηκα.
Δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έχει κάνει η παρουσία σου.
Δε φαντάζεσαι τι νιώθω για σένα.
Τι κι αν τα λόγια σου με τρομάζουν... Να ξέρεις πως, αν σου μιλούσα κι εγώ, αυτά που θα σου έλεγα θα με τρόμαζαν περισσότερο...
