Hey hey hey

Χάθηκα, το ξέρω. Αλλά δεν απολογούμαι. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως μου λείπει αυτή η επικοινωνία ανά στιγμές, αλλά δεν έχω και πολύ χρόνο για να το σκέφτομαι αυτό.
Το καλό είναι πως έχω βάλει τη ζωή μου σε ένα πρόγραμμα. Κάπως προσπαθώ να ρυθμίσω τα πράγματα, να τα βάλω σε μια σειρά και νομίζω πως σιγά-σιγά το καταφέρνω. Θυμάμαι πώς ήμουν πέρυσι τέτοια εποχή και με συγκρίνω με αυτό που βλέπω τώρα, κοιτάζοντας στον καθρέφτη μου. Τι λέω; Wow. Σκουπίζω λίγο τον καθρέφτη, κοιτάζω ξανά καλύτερα και αναρωτιέμαι... είμαι εγώ αυτή; Κι όμως ναι, εγώ είμαι. Χα, κοίτα πώς χαμογελάω! Δες, έχω και αυτοπεποίθηση! Έχω και πράγματα για τα οποία αισθάνομαι περήφανη. Hey, hey, νομίζω πως αυτό που βλέπω απέναντί μου έχει αρχίσει κάπως να μου αρέσει.

-Μα, τι χαζό χαμόγελο είναι αυτό; Λες να 'ναι ερωτευμένη;
-Ναι, είναι.

Λοιπόν, όπως ξεκίνησα να λέω και πριν, είμαι χαρούμενη... ίσως και κάτι παραπάνω! Έχω ισορροπήσει αρκετά τα πράγματα. Τα χρωστούμενα μαθήματα έχουν αρχίσει να μειώνονται αρκετά, οπότε αν μείνω συγκεντρωμένη στο στόχο μου αυτήν την εξεταστική και την επόμενη του Σεπτέμβρη, πιστεύω πως θα έχω αρκετές πιθανότητες να τελειώσω τη σχολή στα χρόνια μου. (Hey, η κοπελιά που έγραφε σ' αυτό το blog πέρυσι ήταν τόσο απογοητευμένη που κάπου μέσα της φοβόταν πως δε θα τέλειωνε ποτέ!) Δεν το κρύβω, είμαι πάρα πολύ αγχωμένη. Αυτή η χρονιά ήταν για μένα πραγματικά πολύ δύσκολη και ακόμα περισσότερο πιεστική. Αλλά παλεύω και αυτό από μόνο του μου δίνει δύναμη!

Χμμ ναι, έχω και κάτι άλλο να μου δίνει δύναμη. Εδώ και ένα χρόνο δηλώνω κάθε μέρα και περισσότερο ερωτευμένη. Και μ' αρέσει να με βλέπω έτσι. Μ΄αρέσει και δε θέλω με τίποτα να τελειώσει όλο αυτό... Δεν είναι μόνο το ότι με έκανε να πιστέψω σε μένα ξανά. Είναι πως πλάι του βλέπω τον εαυτό μου να αναγεννιέται, να αναπλάθεται, να εξελίσσεται. Έχω πάρει πολλά, έχω νιώσει πράγματα που δε φανταζόμουν πως υπάρχουν έξω από τις ταινίες... Ακούω το γέλιο μου και μ' αρέσει... σχεδόν όσο μου αρέσει και το δικό του...!

Ποιος είπε πως η ευτυχία κρατά στιγμές;
Και πόσο διαρκεί μια στιγμή;
Και πολλές στιγμές μαζί τι μας δίνουν;


Πέρα από όλα αυτά, μόλις τελειώσει αυτή η εξεταστική, θα μπορέσω να ηρεμήσω λίγο. Μερικές φορές, συγκρίνω τον εαυτό μου με τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες και νομίζω πως το άγχος και η πίεση κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, αλλά εμένα μου φαίνεται τρομακτικό. Κι όποιος βλέπει ακόμα σε εφιάλτες τη φυσική κατεύθυνσης με νιώθει!

Καλές γιορτές... με έρωτα!

Tο ξέρω χάθηκα. Mα είμαι καλά. Πρώτη φορά είμαι τόσο καλά. Πρώτη φορά είμαι τόσο... ερωτευμένη.
T' ομολογώ, δεν  πίστευα πως υπάρχει αυτό το πράγμα. Πάντα το κορόιδευα. Ήταν για μένα ο έρωτας ένα χαζό παραμύθι για τα ρομαντικά κοριτσάκια, μια υπερβολή, ένας τρόπος να πουλάνε οι δακρύβρεχτες ταινίες και τα ρομαντικά μυθιστορήματα.
Λοιπόν όχι, δεν είναι έτσι. Ο έρωτας υπάρχει και πλέον αισθάνομαι τυχερή που το κατάλαβα... που το ζω. Δε με νοιάζει το πόσο θα κρατήσει αυτό... όταν είμαι πλάι του δε με νοιάζει τίποτα... απλά αφήνομαι... και το ζω...

Έχω πραγματικά πάρα πολλά να πω πάνω σ' αυτό το θέμα, μπορώ να αναλύω με τις ώρες το τι αισθάνομαι στην αγκαλιά του και το πόσο πονάει η απουσία του τώρα που χωριστήκαμε για τις γιορτές. Μπορώ να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει πλάι του... μα δε θα το κάνω. Μερικά πράγματα αξίζει να τα κρατάς για τον εαυτό σου...

Σας αφήνω λοιπόν κάπως έτσι. Με ένα τεράστιο χαμόγελο και πολλές πολλές καρδούλες - μπαλόνια να πετάνε γύρω μου (ξέρω, ακούγεται σαν σκηνή από χαζή ρομαντική κωμωδία, απ' αυτές που σιχαίνομαι!)
Nα περάσετε όμορφα στις γιορτές. Να έχετε ελπίδα, αισιοδοξία, να μοιράσετε όση περισσότερη αγάπη μπορείτε.
A, και μην ξεχάσετε να ερωτευτείτε!

quite emotional...

Τόσες μέρες γράφω και ξαναγράφω αναρτήσεις, μα δε δημοσιεύω καμία. Γιατί είναι όλες τόσο διαφορετικές, τόσο έξω από εμένα. Πότε έγραψα εγώ κάτι χαρούμενο, κάτι που απλά να υποδηλώνει έρωτα; Κάτι που να φωνάζει πόσο ευτυχισμένη είμαι στην αγκαλιά σου; Κάτι που να ανοίγει την καρδιά μου και να τη διαβάζει τόσο καθαρά, να διαβάζει πως κάθε μέρα σε ερωτεύομαι περισσότερο;

Πότε φώναξα εγώ πως είμαι ερωτευμένη;

Όχι. Δεν είμαι εγώ αυτή που τα γράφει αυτά.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, έχω προβλήματα. Μέσα στην εξεταστική, παλεύω να διαβάσω, παλεύω να συγκεντρωθώ, ξενυχτάω και αγχώνομαι μπροστά στα βιβλία. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θρηνώ για μια φίλη που έφυγε μακριά -άτιμη κρίση, άτιμη χώρα που διώχνεις τα παιδιά σου, άτιμο skype που ποτέ ποτέ ΠΟΤΕ δεν είσαι αρκετό!

Και σ' ένα άλλο σύμπαν -να 'ναι άραγε το δήθεν πραγματικό ή κάποιο τρίτο της φαντασίας μου;- σ' έχω πλάι μου. Κι όταν είμαι αγχωμένη, μ' αγκαλιάζεις και με ηρεμείς. Κι όταν κλαίω, με φιλάς ξανά και ξανά. Κι όταν έρχομαι σε σένα κουρασμένη και άυπνη, μ' αφήνεις να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου... να ξυπνώ απ' τα φιλιά σου.. και να σε βλέπω να με παρατηρείς και να χαμογελάς..

Με τρομάζεις. Κι εγώ με τρομάζω. Γιατί σου έχω δοθεί τόσο πολύ. Γιατί πρώτη φορά νιώθω τόσο έντονα τον έρωτα.

Κι αυτό ακόμα με τρομάζει. Όσα νιώθω για σένα με τρομάζουν.

Μα είναι η αγκαλιά σου το πιο ζεστό καταφύγιο..

Χθες ήταν τόσο όμορφα. Έβρεχε κι εγώ κρυμμένη μέσα στα τεράστια ρούχα σου, καλυμμένη με τα σκεπάσματά σου, είχα κουρνιάσει στην αγκαλιά σου. Δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου το βλέμμα σου, το άγγιγμά σου.. Είναι οι στιγμές που νιώθω την ευτυχία να μπαίνει σαν αεράκι από το ανοιχτό παράθυρο.. να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας.. να προσπαθεί να πάρει λίγη από τη ζέστη που καίει τα κορμιά μας.. Είναι στιγμές που νιώθω πως σ' αγαπάω.
Κι ας λες εσύ ό,τι θες.

Κι ας λένε και οι άλλοι ό,τι θέλουν.

Όχι, δε στηρίζομαι σε σένα. Απλά έχω αφήσει για λίγο το βάρος της καρδιάς μου πάνω σου. Θα ξεκουραστώ και θα την πάρω πίσω.. δε θα σε βαρύνω για πολύ.. δε θέλω να σε κουράσω..



*Αναμφισβήτητα, η πιο χαζή ανάρτηση που έχω δημοσιεύσει ποτέ σ' αυτό το blog.

Παραδίνομαι...

Είναι φορές που πέφτεις τόσο χαμηλά που τρομάζεις. Που κοιτάς ψηλά, προσπαθείς να βρεις από πού ξεκίνησες και δε βλέπεις τίποτα... Γύρω σου το χάος... το απόλυτο χάος... Και τότε τα παρατάς... Βρίσκεις μια σκοτεινή γωνιά, κάθεσαι, αγκαλιάζεις σφιχτά τα πόδια σου και προσπαθείς να μη νιώθεις... Δεν ξέρεις τι περιμένεις... ή ίσως και να μην περιμένεις τίποτα...

Και τότε έρχεται. Έρχεται Αυτός. Εισβάλλει Αυτός. Αυτός που θα σε σηκώσει. Αυτός που θα τον διώξεις, μα δε θα φύγει. Που θα παλέψεις να τον κρατήσεις μακριά, μα θα επιμείνει. 

Αυτός που θα σε κρατήσει στην αγκαλιά του και θα σου διηγηθεί ιστορίες μέχρι να κοιμηθείς. 

Αυτός που θα σου κρατήσει το χέρι όταν το έχεις ανάγκη, χωρίς να του το ζητήσεις.

Αυτός που δε θα σου ζητήσει τίποτα, μα θα σου δώσει τα πάντα.

Παραδόθηκα.

Δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έχει κάνει η παρουσία σου.

Δε φαντάζεσαι τι νιώθω για σένα.

Τι κι αν τα λόγια σου με τρομάζουν... Να ξέρεις πως, αν σου μιλούσα κι εγώ, αυτά που θα σου έλεγα θα με τρόμαζαν περισσότερο...

και ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Υπάρχουν φορές που τα τσιγάρα δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα. Που ο καπνός τους είναι απλά ένας καπνός που σε περιτριγυρίζει, αλλά δεν τον νιώθεις, στιγμές που η νικοτίνη εισχωρεί μέσα σου, κυλάει στο αίμα σου, μα δεν σε αγγίζει... Υπάρχουν φορές που το αλκοόλ δεν σε ανακουφίζει, δεν απαλύνει κανέναν πόνο, δεν σε βοηθάει να ξεχάσεις ούτε να χαλαρώσεις...
Είναι οι φορές που το ρολόι μετράει αντίστροφα. Όταν πίνετε και καπνίζετε μαζί και ξέρετε πως όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει... Που αναρωτιέστε αν αυτός ο ρυθμικός χτύπος τελικά δεν είναι απλά ένα ρολόι, αλλά μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί...

Αν τυχόν δακρύσω, θα φταίει ο καπνός.
Αν σε αγκαλιάσω, θα έχω ζαλιστεί από το ποτό.
Ό,τι και να σου πω από τώρα και στο εξής, να μην το πιστέψεις -θα μιλάει το αλκοόλ, όχι εγώ.


Μου λείπεις ήδη.

Μοναξιά.

Μοναξιά δεν είναι να βαριέσαι να βγεις ένα βράδυ. Ούτε να σου ακυρώσουν την έξοδο οι φίλοι σου. Ούτε να πας μια βόλτα μόνος, γιατί θέλεις να μείνεις με τον εαυτό σου. Ούτε όταν οι φίλοι σου δεν έλθουν μία μέρα στο σχολείο/πανεπιστήμιο/δουλειά και δεν έχεις με ποιον να πεις δυο-τρεις βλακείες να περάσει η ώρα.

Μοναξιά είναι τα τσιγάρα που σβήνεις σε μια σκοτεινή κάμαρα κοιτάζοντας ένα κινητό που ακόμα κι εσύ έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο ήχος κλήσης του.
Μοναξιά είναι όταν δεν έχεις με ποιον να βγεις, γιατί τους έχεις διώξει όλους και δεν έχεις όρεξη να δώσεις εξηγήσεις για την απουσία σου σε κανέναν.
Μοναξιά είναι οι ώρες που περνάς με μοναδική παρέα τις αναμνήσεις σου, αλκοόλ και καταθλιπτικά τραγούδια.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις έξω μόνος, να βλέπεις γνωστά πρόσωπα, να τα χαιρετάς ευγενικά και αν σου προτείνουν να πιείτε κι έναν καφέ μαζί, να προσποιείσαι πως έχεις κανονίσει.
Μοναξιά είναι τα ψεύτικα χαμόγελα ως απάντηση όταν σε ρωτούν οι συγγενείς "πώς περνάς".
Μοναξιά είναι η συνειδητοποίηση πως έχεις τόσο εχθρική στάση απέναντι στους άλλους που τους τρομάζεις.
Μοναξιά είναι να σου λέει μια φίλη απ' τα παλιά πως έχει καιρό να σε δει και της λείπεις και να απαντάς "σιγά, μωρέ. Θα κανονίσουμε...".

Μοναξιά είναι να βγαίνεις και να προσπαθείς να χαμογελάσεις.
Μοναξιά είναι να κατεβάζεις το χέρι που χαϊδεύει την πλάτη σου και να ανταποδίδεις με το πιο απειλητικό σου βλέμμα.
Μοναξιά είναι να βάζεις το τηλέφωνο στο αθόρυβο.
Μοναξιά είναι να θες να κλάψεις, αλλά να μην το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Μοναξιά είναι να κοιτάζεις τα αστέρια στον ουρανό και να μην έχεις τίποτα άλλο να τους πεις -τα έχετε πει πια όλα.

Βλακεία είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, να νιώθεις πράγματα γι' αυτούς, να θέλεις να τους κρατήσεις κοντά σου, αλλά να είσαι τόσο χαζός που με τις πράξεις σου να δείχνεις το αντίθετο.


 Φοβάμαι.


Ίσως να φαίνεται χαζό όλο αυτό. Νομίζω πως το μόνο που κάνω σ' αυτό το καημένο blog είναι να κλαίγομαι -μοιάζω με μια έφηβη που παριστάνει μια drama queen χωρίς αιτία.

Αλλά μου έλειψε κιόλας όλη αυτή η κατάσταση. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης, αλλά και επικοινωνίας "εκ του ασφαλούς". Όσο βρίσκομαι πίσω από την οθόνη μου, δεν φοβάμαι κανέναν.
-Πόσο πιο τραγικά μπορώ να δηλώσω τη δειλία μου;
Γι' αυτό λοιπόν επέστρεψα. Συνηθισμένη στο να το σκάω από όλους και από όλα, άφησα και αυτό το ιστολόγιο, πίστεψα πως αν δεν τα έγραφα όλα αυτά τα μίζερα, τότε ίσως να μην τα ανέλυα τόσο μέσα στο μυαλό μου, ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω να γράφω... Μεγάλο λάθος...
Κι έτσι, να ΄μαι πάλι εδώ -δεν έχω ιδέα για πόσο...

*Οφείλω να πω πως ο τίτλος καθώς και τα "εξωτερικά" αυτής της ανάρτησης είναι επηρεασμένα από ένα κείμενο της Wild Rose.

**Μοναξιά είναι να ακούς Διάφανα Κρίνα, να ψυχοπλακώνεσαι και να γουστάρεις. (Αυτό είναι από τα καλά της μοναξιάς).

ΨΕΜΑΤΑ.

Βάλε με στον τοίχο και άρχισε να με πυροβολείς.
Χτύπησέ με όπου πονάω περισσότερο... είτε με μαχαίρια είτε με προσβολές και αναμνήσεις που ματώνουν, δεν με νοιάζει.
Ξερίζωσέ μου την καρδιά, κάνε την θρύψαλα και πέταξέ τη στα σκυλιά.
Φύγε ξαφνικά, χωρίς εξήγηση και άφησέ με γυμνή και μόνη, να αναρωτιέμαι και να σε περιμένω.


Αλλά μην μου πεις ψέματα.

Ένα πράγμα σου ζήτησα μόνο... ειλικρίνεια.

Μπορεί να δυσκολεύομαι να δημιουργήσω σχέσεις, ίσως να μην μπορώ να δώσω όσα πρέπει, ίσως να μη δίνομαι... αλλά νιώθω. Και το ξέρεις. Ποτέ δεν σου το είπα, αλλά το ήξερες... Ήσουν ό,τι πιο κοντινό στο "φίλο" είχα τα τελευταία χρόνια... Έτσι πίστευα. Μπορεί να μην είχαμε την κλασική σχέση "φίλων", αλλά ήξερες πόσο σε υπολόγιζα, πόσο σε εκτιμούσα... Πόσο σε ήθελα πλάι μου... Πόσο μου άρεσαν οι συζητήσεις μας και οι σιωπές μας...
Πώς μπόρεσες; Γιατί; Εδώ και ενάμιση χρόνο, το μόνο που μου έλεγες ήταν ψέματα. Ψέματα, ψέματα και πάλι ψέματα. Και την ίδια στιγμή, με συμβούλευες να εμπιστευτώ τους ανθρώπους... Πόσο ειρωνικό... Και μετά μου λες ότι δεν αντέχεις τη δική μου ειρωνεία!


Μακάρι να μπορούσα να σε βρίσω. Να σε φτύσω στο πρόσωπο και να σου πω πως δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά. Να σε χτυπήσω τόσο δυνατά που να ματώσουν και οι γροθιές μου και το αγγελικό σου πρόσωπο. Και μετά να φύγω μακριά και να μη σε ξαναδώ ποτέ πια.


Μα, το μόνο που θέλω είναι να με πάρεις αγκαλιά, να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και να μου πεις πως κάπου έγινε κάποιο λάθος... Να βρεις ένα παραμύθι -κι ας είναι και κακοφτιαγμένο - και να με βάλεις μέσα...




Μακάρι να μπορέσεις να βρεις μια καλή δικαιολογία... Σε παρακαλώ, δεν θέλω να σε χάσω...
Σε παρακαλώ, πείσε με πως κάνω λάθος!
Ή, τουλάχιστον, πες μου γιατί μου φέρθηκες έτσι...

Δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει...