Back again!

Μετά από αρκετό καιρό, επανέρχομαι!
Αν έπρεπε να εξηγήσω κάπως την απουσία μου, νομίζω θα κατηγορούσα πρώτα απ ' όλα την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Πραγματικά, είμαι τόσο πνιγμένη, που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα! Το πρωί ξυπνάω καθυστερημένα και πίνω τον πρώτο καφέ στο λεωφορείο, μετά πολλές πολλές υποχρεώσεις και τελικά καταλήγω να γυρίζω σπίτι στις 9 το βράδυ, να κάνω μπάνιο, άντε να διαβάζω και λίγο για τη σχολή και ύπνος! Έχω γίνει η χαρά της γιαγιάς μου, ειλικρινά όμως!
Η έξοδός μου είναι οι εκείνα τα σαββατόβραδα, που μαζευόμαστε χαλαρά σε ένα σπίτι, με ταινία, μπύρες, πίτσες ή κάτι τέτοιο. Τα οποία βράδια, παρεμπιπτόντως, τα λατρεύω!
Και ξέρετε κάτι; Μ' αρέσει όλο αυτό. Γιατί κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Γιατί έχω φτιάξει ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα που με γεμίζει και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί και με τη σχολή είμαι ακόμα ενθουσιασμένη, οπότε και είκοσι τέσσερις ώρες να με κλείσεις σε ένα εργαστήριο, δεν θα παραπονεθώ, γιατί κάνω επιτέλους αγγλικά, να πάρω και το proficiency που είναι πλέον απαραίτητο -πέρα από το ότι η αγγλική γλώσσα ανέκαθεν μου άρεσε και, αναμφισβήτητα, μια πιο βαθιά γνώση της δεν θα "πάει χαμένη"-, γιατί έχω και το γυμναστήριο να εκτονώνομαι και να λέω πως χάνω εκείνα τα δυο-τρία κιλά των πανελληνίων -τα οποία, για να είμαι και ειλικρινής, θα έπρεπε να τα είχα χάσει πριν ένα χρόνο τουλάχιστον!
Αυτά! Θα επανέλθω σύντομα. Σίγουρα θα περάσω και από τα δικά σας blogs, η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει αυτή η επικοινωνία...

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι από μένα για "καλημέρα"!
Καλά να περνάτε!

*Πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μία ανάρτηση σχετικά με τους rosebleed και τα τραγούδια τους.

Frozen.

Είναι μερικές φορές που το μόνο που θέλω είναι να παγώσω. Να μη νιώθω τίποτα και για κανέναν.

Πολλούς ανθρώπους έχω αγαπήσει, σε λίγους το έχω δείξει, σε ακόμα λιγότερους έχω επιτρέψει να με αγαπήσουν.

Βρίσκομαι λοιπόν στη φάση "αγαπάω και μισώ τον εαυτό μου που αγαπάω". Και σε αυτήν ακριβώς τη φάση υποφέρω. Πονάω και πονάω πολύ. Για κάποιον άλλο, που δεν ξέρω καν αν με σκέφτεται ποτέ, αλλά σίγουρα χρειάζεται κάποιον δίπλα του. Και αν μου επέτρεπε να τον πλησιάσω, θα του χάριζα μια τεράστια αγκαλιά, γιατί ξέρω πώς είναι να χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου και να φοβάσαι να τους το ζητήσεις.
Ξέρω πώς είναι... αλλά πρώτη φορά συναντώ άνθρωπο τόσο κλειστό όσο εγώ.

Και για μία ακόμα φορά εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω να νιώθω. Γιατί στεναχωριέμαι για κάποιον που δεν με χρειάζεται, δεν με νοιάζεται, δεν με ξέρει.

Κάποτε, κάποιος πολύ σημαντικός για μένα μού είπε πως έχω χτίσει έναν τοίχο γύρω μου και δεν αφήνω κανέναν να με πλησιάσει. Σήμερα, για δεύτερη φορά, άκουσα πως "δεν ανοίγομαι". Το ξέρω, αλλά μ' αρέσει αυτό, όσο χαζό κι αν ακούγεται. Μόνο που είναι τρομερά απαίσιο να νιώθεις τόσο έντονα όσο νιώθω εγώ τώρα και να μην μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν... Μονάχα με τον εαυτό σου και με καμιά εικοσαριά αγνώστους που μπορεί να περάσουν τυχαία από το blog σου.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν βγαίνει κανένα νόημα από όλα αυτά, αλλά έπρεπε κάπως κάπου να τα πω.

*Και να που τελικά μου λείπει εκείνο το "κενό".