Καλή χρονιά!

Κοιτάξτε ψηλά στον ουρανό απόψε. Ίσως κάπου να δείτε ένα χοντρούλη γέροντα, σ' ένα έλκηθρο γεμάτο δώρα... Όταν ήμουν μικρή, ήμουν σίγουρη πως τον έβλεπα... Ας τον ψάξουμε μαζί απόψε!

Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι! Υγεία, ευτυχία, αγάπη, επιτυχίες, και ό,τι ποθεί ο καθένας ξεχωριστά!
(Κάπου εδώ θα έπρεπε να ζητήσω και λεφτά, γιατί, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, νομίζω πως είναι απαραίτητα... αντί γι' αυτό, θα πω αισιοδοξία, ελπίδα και χαμόγελο.)

Να περάσετε υπέροχα απόψε! Ό,τι κι αν κάνετε, να αποχαιρετήσετε το 2011 με τον πιο όμορφο και τον πιο αισιόδοξο τρόπο!

είναι κακό τελικά;

Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν... (για την ακρίβεια, εδώ και μία ώρα περίπου είναι Χριστούγεννα!) Περίμενα να έλθει κανένα παιδάκι να ακούσω τα κάλαντα φέτος, μα τίποτα... τι έγινε; Κρίμα πάντως και είχα κρατήσει και ψιλά...
Και κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να βγω, μήπως κι έξω νιώσω περισσότερο αυτήν τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα... Και πράγματι, την ένιωσα... Λατρεύω τη μουσική, τον κόσμο, τα δώρα, τα στολίδια, τα παιδάκια, που επιτέλους τα άκουσα να λένε τα κάλαντα...!

Και βγήκα, λοιπόν, με μια παλιά συμμαθήτρια. Κάνουμε παρέα εδώ και πολλά χρόνια, κάποτε θεωρούμαστε κολλητές, μεγαλώσαμε μαζί, ερωτευτήκαμε μαζί, διαβάσαμε, κλάψαμε μαζί...
Πίναμε λοιπόν τον καφέ μας, μιλούσαμε για διάφορα ανούσια θέματα, για διακοπές, μαθήματα, για το παιδί με το οποίο τραβιούνται εδώ και χρόνια... Και κάπου εκεί, πέρασε ένας γνωστός μου και τον προσκάλεσα να καθίσει μαζί μας...
Περάσαμε όμορφα.
Μόνο που, καθώς φεύγαμε, αυτό το παιδί με ρώτησε κάτι που με έβαλε σε σκέψη. Με ρώτησε αν αλήθεια έκανα παλιά παρέα με την κοπέλα. Λέει, έδειχνε να μην με ξέρει καθόλου. Με ρωτούσε πράγματα που γι' αυτόν ήταν αυτονόητα, που μια φίλη μου έπρεπε να γνωρίζει... Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να αδιαφορώ για τη γνώμη των άλλων, αλλά τα λόγια του νομίζω πως με προσγείωσαν κάπως απότομα... Και μπορεί να ακούστηκε κάπως πικρόχολο το σχόλιό του, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι... Και φοβάμαι πως είναι...

Είναι αλήθεια πως δεν μιλάω πολύ. Ή, πιο σωστά, μπορεί κάποιες φορές -τις περισσότερες- να μιλάω πολύ, αλλά για θέματα άσχετα. Δεν είναι πως είμαι μυστικοπαθής ή κάτι τέτοιο... απλά δεν μου βγαίνει να μιλήσω για πιο προσωπικά θέματα... ή ίσως γενικά να μην μπορώ να μιλήσω για μένα.
Και αναρωτιέμαι, αν δεν με ξέρει αυτή, τότε ποιος μπορεί να με ξέρει;
Και είναι κακό η κολλητή σου από το σχολείο να μην ξέρει ούτε τις πολιτικές σου πεποιθήσεις; Πειράζει αν δεν ξέρει πώς πίνεις τον καφέ σου; Πειράζει αν δεν έχει καταλάβει με τι ακριβώς θες να ασχοληθείς στο μέλλον, αν δεν έχει ιδέα για το αν έχεις ερωτευτεί τόσο καιρό που ζείτε χωριστά, αν μιλάτε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα στο τηλέφωνο κι ακόμα δεν έχει ακούσει ένα όνομα από την παρέα σου; Κι όμως, θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά κι εσύ κάθε φορά θα της απαντήσεις καταφατικά... κι αν ποτέ της πεις πως δεν ήσουν καλά τις προηγούμενες μέρες, θα σου πει πως το κατάλαβε, θα ακολουθήσει μια παύση και η συζήτηση θα τελειώσει εκεί...
Κι όμως, τα παιδιά από τη σχολή ξέρουν περισσότερα για μένα... Ή, για να είμαι πιο ακριβής, μάλλον ξέρουν διαφορετικά. Ξέρουν τα καθημερινά, αυτά που ζούμε μαζί... Βέβαια, ούτε αυτοί έχουν ακούσει ονόματα από το σχολείο (ή ίσως να έχουν γίνει δυο-τρεις αναφορές)... Είναι κακό;

Είναι σαν να έχω χωρίσει τη ζωή μου στο πριν και στο μετά και δεν επιτρέπω την επικοινωνία μεταξύ τους...

Είναι κακό να μιλάω είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και να συνειδητοποιώ πως δεν λέω τίποτα; Πως ξέρω τα πάντα για τους άλλους, με εμπιστεύονται τόσο πολύ, τη στιγμή που εγώ τους έχω ανοιχτεί ελάχιστα;
Μα δεν είναι γελοίο;
Και τώρα αναρωτιέμαι γιατί ακριβώς συνεχίζουν να κάνουν παρέα μαζί μου... Κάποτε, ένας άνθρωπος που αγάπησα και ακόμα αγαπώ πολύ, μου είχε πει πως είναι τρομακτικό να μην ξέρει ποιον έχει απέναντί του... αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον έλκυε αυτό... τότε...
Όντως, πρέπει να είναι τρομακτικό... αν όχι αποκρουστικό.

Κι όμως, κανείς δεν με έχει ρωτήσει σχετικά με την άλλη πλευρά. Κι εμένα μου φαίνεται χαζό να αρχίσω να φλυαρώ για πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν και δεν τους αφορούν...

Μπερδεμένα τα είπα, αλλά είμαι πολύ μπερδεμένη αυτήν τη στιγμή για να σκεφτώ και να γράψω πιο λογικά...

Τέλος πάντων, να περάσετε υπέροχα σήμερα (είναι άλλωστε περασμένες 12) και να έχετε τα πιο γλυκά Χριστούγεννα!

Υ.Γ. Ευχαριστώ πάρα πολύ τους καινούριους αναγνώστες για την παρακολούθηση, τελευταία δεν είχα καθόλου χρόνο (έτσι εξηγείται και η απουσία μου), αλλά υπόσχομαι να επισκεφθώ τα ιστολόγιά σας σύντομα!

Είμαι ένα λάθος!

Ένα! Δύο! Τρία! ΟΥΣΤ!

Είμαι ένα λάθος, είμαι ένα λάθος
είμαι σκηνή κομμένη από ταινία!
Είμαι ένα λάθος, είμαι ένα λάθος
είμαι μια λέξη που λερώνει τα βιβλία!
Είμαι ένας λάθος αριθμός,
είμαι εικόνα δίχως φως,
είμ' ένας κλόουν σε βαριά μελαγχολία!
Είμαι ένα λάθος! Είμαι ένα λάθος!

Αν η ζωή μου είχε soundtrack, αυτό πρέπει να ήταν...
Και ίσως τελικά όλοι μας λάθος να είμαστε, ο καθένας με τον τρόπο του... Το θέμα είναι να το αποδεχτείς το λάθος σου και να το φανερώσεις...

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Back home :)

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς.
Να νιώθεις την οικογένειά σου πλάι σου.
Μια κούπα ζεστό γάλα με hemo και μια φέτα σπιτικό κέικ για "καλημέρα".
Μια αγκαλιά... και άλλη... και άλλη...
Ένας ήρεμος καφές στον ήλιο... και να έχετε να πείτε τόσα πολλά, να συνειδητοποιείτε πως έχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ... μα συγχρόνως να μην το νιώθεις αυτό... σαν να μην έφυγες ποτέ...
Τραγούδια γνώριμα... αγαπημένη μουσική...
Ένα φιλί και τα ΄χεις ξεχάσει όλα... η οικογένειά σου.
Μια βόλτα με τ' αυτοκίνητο.
Η θάλασσα. Τη λατρεύω τη θάλασσα.
Μια καλημέρα στον περιπτερά, ένα χαμόγελο στη γειτόνισσα... ναι, μερικές φορές είναι κουραστικό να σε ξέρουν όλοι... αλλά είναι και άλλες φορές που ακόμα κι αυτό σου φαίνεται γλυκό, ακόμα και ευχάριστο...
Η γειτονιά που μεγάλωσες. Η κουβέρτα που σε σκέπαζε όταν φοβόσουν. Το μαξιλάρι που βράχηκε με τα πρώτα σου εφηβικά δάκρυα στο σκοτάδι. Ο καναπές που έβλεπες παιδικά τα κυριακάτικα πρωινά. Τα λουλούδια στον κήπο, τα λουλούδια στο παράθυρο... Όλες αυτές οι φωτογραφίες... Χιλιάδες εικόνες, εκατομμύρια αναμνήσεις...
Ξυπνάς το πρωί κι ακούς φωνές. Γνώριμοι κι αγαπημένοι ήχοι που σου είχαν λείψει, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται να το πιστέψεις...
Μπορεί να είναι μόνο για λίγες μέρες, αλλά σου φτάνει.
Αρκεί που έχεις δίπλα σου την οικογένειά σου. Αρκεί που έχεις δίπλα σου τους αγαπημένους σου. Τίποτα άλλο δεν θες, τίποτα άλλο δεν χρειάζεσαι. Μερικές μέρες αρκούν για να πάρεις τη δύναμη που σου χρειάζεται και να συνεχίσεις... Όσο μεγάλο κι αν είναι το ταξίδι μετά, δεν σε νοιάζει. Ξέρεις πως υπάρχει μια πόρτα που σε περιμένει ανοιχτή... Όποτε το θελήσεις, ό,τι ώρα και να είναι, είναι το δικό σου σπίτι, το δικό σου "καταφύγιο"... Όπως χθες το βράδυ ένιωσες την ανάγκη να σε πνίγει, όπως η έλλειψη άρχισε να πονάει κι έτσι τελείως ξαφνικά πήρες την απόφαση να "γυρίσεις σπίτι"... έτσι απροειδοποίητα μπορείς να έλθεις όποτε το θελήσεις ξανά... Μια ευχάριστη έκπληξη, ένα μοναδικό διάλειμμα...
Κι ας είναι μόνο για λίγες μέρες.
Τώρα μπορείς να απολαύσεις τη ζεστασιά που μόνο οι δικοί σου άνθρωποι μπορούν να σου δώσουν...

Back again!

Μετά από αρκετό καιρό, επανέρχομαι!
Αν έπρεπε να εξηγήσω κάπως την απουσία μου, νομίζω θα κατηγορούσα πρώτα απ ' όλα την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Πραγματικά, είμαι τόσο πνιγμένη, που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα! Το πρωί ξυπνάω καθυστερημένα και πίνω τον πρώτο καφέ στο λεωφορείο, μετά πολλές πολλές υποχρεώσεις και τελικά καταλήγω να γυρίζω σπίτι στις 9 το βράδυ, να κάνω μπάνιο, άντε να διαβάζω και λίγο για τη σχολή και ύπνος! Έχω γίνει η χαρά της γιαγιάς μου, ειλικρινά όμως!
Η έξοδός μου είναι οι εκείνα τα σαββατόβραδα, που μαζευόμαστε χαλαρά σε ένα σπίτι, με ταινία, μπύρες, πίτσες ή κάτι τέτοιο. Τα οποία βράδια, παρεμπιπτόντως, τα λατρεύω!
Και ξέρετε κάτι; Μ' αρέσει όλο αυτό. Γιατί κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Γιατί έχω φτιάξει ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα που με γεμίζει και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί και με τη σχολή είμαι ακόμα ενθουσιασμένη, οπότε και είκοσι τέσσερις ώρες να με κλείσεις σε ένα εργαστήριο, δεν θα παραπονεθώ, γιατί κάνω επιτέλους αγγλικά, να πάρω και το proficiency που είναι πλέον απαραίτητο -πέρα από το ότι η αγγλική γλώσσα ανέκαθεν μου άρεσε και, αναμφισβήτητα, μια πιο βαθιά γνώση της δεν θα "πάει χαμένη"-, γιατί έχω και το γυμναστήριο να εκτονώνομαι και να λέω πως χάνω εκείνα τα δυο-τρία κιλά των πανελληνίων -τα οποία, για να είμαι και ειλικρινής, θα έπρεπε να τα είχα χάσει πριν ένα χρόνο τουλάχιστον!
Αυτά! Θα επανέλθω σύντομα. Σίγουρα θα περάσω και από τα δικά σας blogs, η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει αυτή η επικοινωνία...

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι από μένα για "καλημέρα"!
Καλά να περνάτε!

*Πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μία ανάρτηση σχετικά με τους rosebleed και τα τραγούδια τους.

Frozen.

Είναι μερικές φορές που το μόνο που θέλω είναι να παγώσω. Να μη νιώθω τίποτα και για κανέναν.

Πολλούς ανθρώπους έχω αγαπήσει, σε λίγους το έχω δείξει, σε ακόμα λιγότερους έχω επιτρέψει να με αγαπήσουν.

Βρίσκομαι λοιπόν στη φάση "αγαπάω και μισώ τον εαυτό μου που αγαπάω". Και σε αυτήν ακριβώς τη φάση υποφέρω. Πονάω και πονάω πολύ. Για κάποιον άλλο, που δεν ξέρω καν αν με σκέφτεται ποτέ, αλλά σίγουρα χρειάζεται κάποιον δίπλα του. Και αν μου επέτρεπε να τον πλησιάσω, θα του χάριζα μια τεράστια αγκαλιά, γιατί ξέρω πώς είναι να χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου και να φοβάσαι να τους το ζητήσεις.
Ξέρω πώς είναι... αλλά πρώτη φορά συναντώ άνθρωπο τόσο κλειστό όσο εγώ.

Και για μία ακόμα φορά εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω να νιώθω. Γιατί στεναχωριέμαι για κάποιον που δεν με χρειάζεται, δεν με νοιάζεται, δεν με ξέρει.

Κάποτε, κάποιος πολύ σημαντικός για μένα μού είπε πως έχω χτίσει έναν τοίχο γύρω μου και δεν αφήνω κανέναν να με πλησιάσει. Σήμερα, για δεύτερη φορά, άκουσα πως "δεν ανοίγομαι". Το ξέρω, αλλά μ' αρέσει αυτό, όσο χαζό κι αν ακούγεται. Μόνο που είναι τρομερά απαίσιο να νιώθεις τόσο έντονα όσο νιώθω εγώ τώρα και να μην μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν... Μονάχα με τον εαυτό σου και με καμιά εικοσαριά αγνώστους που μπορεί να περάσουν τυχαία από το blog σου.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν βγαίνει κανένα νόημα από όλα αυτά, αλλά έπρεπε κάπως κάπου να τα πω.

*Και να που τελικά μου λείπει εκείνο το "κενό".

Για μια "ασφάλεια".

Είπα πως δεν θα ξαναγαπήσω ποτέ.
Ορκίστηκα να μη δεθώ ποτέ ξανά με κανέναν.
Απομακρύνθηκα από όσους πόθησα.
Άφησα πίσω όσους ενδιαφέρθηκαν για μένα.
Για μια ασφάλεια.
Και βρίσκομαι τώρα εδώ, να μετράω τις απώλειες. Να προσπαθώ να ξεχάσω. Να προσπαθώ να μείνω μακριά από όσα επιθυμώ περισσότερο.
Για μια ηλίθια ασφάλεια γεμάτη ανασφάλειες.

Και τώρα, τη στιγμή που παλεύω να κρατηθώ μακριά από όλους και από όλα, έρχεσαι στη ζωή μου εσύ, εισβάλλεις απροειδοποίητα και με αιφνιδιάζεις.
Δεν είσαι η ασφάλεια που ψάχνω. Δεν είσαι τίποτα σίγουρο. Δεν υπόσχεσαι τίποτα. Δεν ζητάς τίποτα.
Η σχέση των ονείρων μου από πολλές πλευρές.

Με τρομάζεις.


Και τώρα πρέπει να σε διώξω.

Κενό.

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να γράψω μια ανάρτηση και όλες αποθηκεύονται στα πρόχειρα. Γιατί στην ουσία δεν έχουν περιεχόμενο, λένε τόσο πολλά, μα στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα.
Νιώθω κενή.

Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου, αλλά αισθάνομαι να τον χάνω όλο και περισσότερο.
Πρέπει να νιώσω -έχω κάθε λόγο να νιώσω- κι όμως παραμένω ανεπηρέαστη απ 'όσα συμβαίνουν γύρω μου, σαν να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο κι εγώ απλά να παρακολουθώ.
Κενή.

Καταλαβαίνω πως πρέπει να αντιδράσω -να κλάψω, να ουρλιάξω, να θυμώσω, να κάνω κάτι -αλλά δεν κάνω τίποτα.
Κενή.
Κολλάω στην επιφάνεια, σε μια επιφάνεια ανούσια και αρρωστημένη.
Κενή.
Κάθε πρωί αποφασίζω να κάνω μια καινούρια αρχή, κάθε μεσημέρι μετράω τα λάθη μου και κάθε βράδυ ξεσπάω με τον πιο άσχημο τρόπο.

Ξεκινώ ένα σωρό καινούρια πράγματα, γεμίζω το πρόγραμμά μου με ατέλειωτες δραστηριότητες και σχέδια, γνωρίζω ένα σωρό καινούριους ανθρώπους, αλλά το κενό παραμένει κενό.

Νιώθω αποτυχημένη, νιώθω αδιάφορη, νιώθω κενή!

Βροχή...

Καμιά βροχή δεν κρατάει για πάντα. Και ο πιο μεγάλος κατακλυσμός κάποτε τελειώνει.
Αλλά τα σημάδια που αφήνει μπορούν να κρατήσουν για πάντα.

THE 10 BEST THINGS IN LIFE.

Εμπνευσμένη από την IllusionILiana, μία ακόμα λίστα με τα ομορφότερα πράγματα, πράγματα "καθημερινά" που με κάνουν να χαμογελάω. Φυσικά, δεν θα αναφερθώ σε πρόσωπα και ανθρώπινες σχέσεις, τα οποία για μένα βρίσκονται πάντα στην πρώτη θέση...
*Η σειρά είναι τυχαία, δεν μπόρεσα να τα ξεχωρίσω!


1. Μουσική.

Απλά αφήνομαι. Με ταξιδεύει, με προβληματίζει, με έχει συντροφεύσει τις πιο όμορφες, δύσκολες ή παράξενες στιγμές... Κάθε στιγμή έχει το δικό της soundtrack χάρη σε μια μικρούλα και θαυματουργή συσκευή που λέγεται iPod!


2. Ταξίδια.

Τα λατρεύω. Φταίει και το ότι βαριέμαι εύκολα, με αρρωσταίνει η ρουτίνα. Μία εκδρομή για δυο μέρες μου αρκεί για να γεμίσω πάλι τις μπαταρίες μου, να πάρω ενέργεια για να συνεχίσω... Μ' αρέσει να βλέπω καινούρια πράγματα, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους... Μ' αρέσει η όλη διαδικασία του ταξιδιού. Ο αέρας που σου χαϊδεύει το πρόσωπο στο καράβι, οι εικόνες που περνούν από δίπλα σου στο λεωφορείο, αυτή η μοναδική αίσθηση ελευθερίας που γεννιέται όταν βλέπεις δίπλα σου τα σύννεφα...


3. Σοκολάτα.

Το παραδέχομαι, είμαι εθισμένη. Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω εδώ, είναι έρωτας!


4. Βιβλία.

Από μικρή αγαπούσα τη λογοτεχνία. Ένα βιβλίο βρίσκεται πάντα στην τσάντα μου, στο κομοδίνο μου, οπουδήποτε... Φιλοσοφία, επιστήμη, "ιδιαίτεροι" αγαπημένοι συγγραφείς, οτιδήποτε μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον προστίθεται στη βιβλιοθήκη μου χωρίς δεύτερη σκέψη.


5. Ταινίες, επιτραπέζια.

Τα έβαλα μαζί αυτά τα δύο, γιατί αν και άσχετα μεταξύ τους, τα έχω συνδέσει με τα βράδια που μαζευόμαστε σ' ένα σπίτι, φίλοι και συγγενείς, και περνάμε υπέροχα. Τα προτιμώ από μαγαζιά με δυνατή μουσική, πολύωρη ετοιμασία και όλα αυτά...


6. Ζεστός καφές.

Χειμώνα-καλοκαίρι, ένας ζεστός καφές είναι η καλύτερη συντροφιά για ένα πρωινό ξύπνημα. Εθισμός κι αυτό.


7. Μπύρα.

Χαλαρή διάθεση κι εσύ ξαπλωμένος σ΄ ένα παγκάκι να πίνεις ήρεμος την μπύρα σου, ενώ οι αμπελοφιλοσοφίες σου δίνουν και παίρνουν. Παραλλαγή του σκηνικού μια μπυραρία με εναλλακτική ή μέταλ μουσική.


8. Θάλασσα.

Ίσως να φταίει που μεγάλωσα πλάι της, δεν ξέρω. Τη λατρεύω. Είναι απέραντη κι αυτό με μαγεύει. Άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε ταραγμένη. Άλλες φορές σε φωνάζει, σε χαϊδεύει απαλά κι άλλες σε διώχνει με μανία μακριά της... Μου θυμίζει τόσο εμένα...


9. Φωτογραφία.

Ένα τοπίο, ένα σκηνικό συνηθισμένο αλλά φωτιζόμενο με άλλο χρώμα, μία αυθόρμητη σκηνή, οτιδήποτε που μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον αποθανατίζεται!


10. Μοναχικοί περίπατοι.

Είναι κάτι που απολαμβάνω. Γενικά μου αρέσει να είμαι με κόσμο, μου αρέσουν οι άνθρωποι, λατρεύω να γνωρίζω καινούριους χαρακτήρες, είμαι επικοινωνιακή. Υπάρχουν όμως και στιγμές που προτιμώ να μείνω μόνη. Να σκεφτώ, να ονειρευτώ ή απλά να ηρεμήσω, να αδειάσω το μυαλό μου... Χειμωνιάτικα μεσημέρια, με συντροφιά το iPod να παίζει αγαπημένους ήχους, μ' αρέσει να περπατώ σε γειτονιές, να τις "αισθάνομαι". Μ' αρέσει η μυρωδιά του σπιτικού φαγητού, οι φωνές των παιδιών, εικόνες ανέμελες που με προκαλούν να τις φωτογραφίσω.
Είναι και κάτι νύχτες, αυτές που θες να βγεις αλλά νιώθεις να μην αντέχεις τον κόσμο, και βγαίνεις απλά για να δεις τα φώτα τις πόλης, να την αφουγκραστείς, να τη νιώσεις... Νύχτες περίεργες, που συνήθως καταλήγουν σε φιλοσοφικές συζητήσεις με άλλους "περιπλανώμενους" ή χαλαρές κουβέντες με παιδιά ή ηλικιωμένους...

*Εννοείται πως όποιος θέλει μπορεί να γράψει ανάλογο ποστ. :)

Sky is not the limit.

Κοίταζα τον ουρανό, όπως τότε... τότε, που ήμαστε παιδιά και δεν μας ένοιαζε τίποτα περισσότερο από το παιχνίδι... Θυμήθηκα τις εικόνες που βλέπαμε να σχηματίζονται στο απέραντο γαλάζιο κι ύστερα να φεύγουν, να ταξιδεύουν μακριά μας... Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε μαζί, κοιτάζοντας τα σύννεφα...
Δεν θέλω να χαθούν κι αυτά έτσι. Δεν αξίζει να χαθούν έτσι...
Κάποτε με είχες πείσει να πιστέψω σε μένα. Κάποτε πίστευα σε μένα στ' αλήθεια.

Δεν αντέχω να με βλέπω έτσι.

Εισπνοή και ξανά βουτιά.
Μακάρι να βρω τη δύναμη να το αντέξω. Θα το παλέψω!

Sky is not the limit.

Run to you. Run AWAY FROM YOU.

Θυμάμαι τότε που άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι...  Δεν μου άρεσε -και, για να είμαι ειλικρινής, εξακολουθεί να μη μου αρέσει. Προσπαθούσα να καταλάβω τους στίχους του και απορούσα. Πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος για να τραγουδάει, για να αισθάνεται αυτούς τους στίχους;
Πώς μπορείς να φεύγεις και να αφήνεις πίσω κάποιον που αγαπάς; Πώς μπορείς να ζητάς από κάποιον να σε περιμένει;
Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι και τόσο εγωιστικά;
Πώς μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι και την ίδια στιγμή να δηλώνεις στεναχωρημένος;

Χρειάστηκε να περάσει κάποιος καιρός για να καταλάβω πως γίνεται. Πως μπορεί να είναι και εγωιστικό και άσχημο και απάνθρωπο και να πονάει πολύ, αλλά συμβαίνει.
Ναι, μπορεί να σχίζεται η καρδιά σου στα δύο όταν επιλέγεις να την παρακούσεις και κάνεις αυτό που σου προστάζει η λογική (τα σιχαίνομαι τα κλισέ, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο να το εκφράσω αυτό), μα τότε ρισκάρεις. Ρισκάρεις να επιστρέψεις και να συνειδητοποιήσεις πως ένα κομμάτι της καρδιάς σου, αυτό που άφησες πίσω σου φεύγοντας, έχει καταστραφεί, έχει διαλυθεί, έχει ξεχαστεί.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θυμώνεις, δεν στεναχωριέσαι, απλά χαμογελάς. Προσπαθείς να χαμογελάσεις, γιατί αυτός που άφησες, αυτός που ορκίστηκες πως αγαπάς, τώρα είναι ευτυχισμένος κι εσένα αυτό σου αρκεί!

"I hate to see you cry
The way you look away
Makes me wanna die..."


*Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί δημοσίευσα αυτό το τραγούδι. Είναι ένα συγκρότημα που άκουγα πολύ στο γυμνάσιο κι ένα τραγούδι που πρέπει να έχω ακούσει δυο- τρεις φορές το πολύ, δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα... Ένα τραγούδι που όπως είπα και στις πρώτες γραμμές της ανάρτησης, δεν μου αρέσει, με κάνει να αισθάνομαι περίεργα.
Μόνο που τώρα κάτι έχει αλλάξει. Τότε, δεν μου άρεσε γιατί το θεωρούσα χαζό να συμπεριφέρεται κάποιος έτσι. Τώρα θεωρώ τον εαυτό μου χαζό και ντρέπομαι να το ακούω.

Καλημέρα!

Πρώτη μέρα στη σχολή σήμερα, ξεκινάμε τα μαθήματα. Μετά από σχεδόν ένα μήνα καταλήψεων ανοίξαμε- η εξεταστική χάθηκε οριστικά...

Ένας ζεστός καφές, ένα ευχάριστο ψυχρό αεράκι που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο, η συντροφιά αγαπημένων blogs... Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Καλή μέρα να έχουμε και καλή αρχή! :)

Θέατρο.

Το χειρότερο πράγμα είναι οι αποχαιρετισμοί. Ειλικρινά, τους μισώ. Μισώ να κοιτάζω τον άλλο στα μάτια, να τον αγκαλιάζω και να του ψιθυρίζω τα κλασικά -δεν θα χαθούμε, σε λίγο καιρό θα 'μαστε πάλι μαζί κλπ. Μισώ το ότι πρέπει να δείχνω χαρούμενη και να γελάω και να συνεχίζω να παίζω αυτό το ηλίθιο θέατρο μέχρι να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου, μέχρι να αρχίσει να μεγαλώνει η απόσταση και να έχω πλέον την ασφάλεια να κλάψω.

Αύριο το πρωί φεύγω, ξεκινάω για το φοιτητικό μου σπίτι.
Δεν λέω πως δεν χαίρομαι -το αντίθετο! Θέλω να μπω επιτέλους σε ένα πρόγραμμα, μου έχει λείψει και η ελευθερία μου, οι παρέες μου και γενικά όλη αυτή η χαλαρή "φοιτητική" κατάσταση...
Αυτός ο αποχωρισμός να μην ήταν μόνο... Με συγκίνησαν σήμερα... Βγήκαμε, περάσαμε τόσο όμορφα, αλλά στο τραπέζι υπήρχε ένα περίεργο, ένα "βαρύ" κλίμα. Μπορεί να γελούσαμε, να λέγαμε ένα σωρό άσχετα πράγματα, μα ήταν και κάτι στιγμές που το ένιωθες, κάτι ήταν ψεύτικο.
Γιατί δεν μπορώ να γελάσω όταν ξέρω πως θα τους ξαναδώ τα Χριστούγεννα. Δεν μπορώ!
Το ξέρω ότι δεν θα χαθούμε, αλλά μου λείπουν ήδη.

Τώρα πια είμαι σπίτι, η αυλαία έχει πέσει, μπορώ να ακουμπήσω απαλά τη μάσκα μου πάνω στη βαλίτσα, δίπλα από την ένδειξη "Fragile" και να μου επιτρέψω να αφεθώ, να νιώσω... όσα μπορεί να νιώσει κανείς μονάχα όταν βρίσκεται μόνος και όταν έχει πέσει το σκοτάδι...

Καλή σας νύχτα...

Στόχοι

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ και χρόνια -νομίζω απ' όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό- μου αρέσει να σχεδιάζω λίστες. Έχω γεμίσει λοιπόν σελίδες και σελίδες με διάφορα "Top 10", αστεία, περίεργα, χαζά, γεμάτα προβληματισμό, συγκίνηση, γέλιο ή νοσταλγία.
Μία από τις αγαπημένες μου λίστες είναι αυτή με τους στόχους!
Πάμε, λοιπόν!

*Στόχοι για το νέο εξάμηνο*
1. Να διαβάζω περισσότερο -κλασικά
2. Να πάρω το Proficiency -πολύ το έχω καθυστερήσει
3. Να μαγειρεύω συχνότερα και γενικά να βελτιώσω τη διατροφή μου -γιατί τα σουβλάκια, τα τοστ και οι τυρόπιτες δεν είναι και η καλύτερη επιλογή για μεσημεριανό!
4. Να ξεκινήσω γυμναστήριο -χρόνια το γράφω και το ξαναγράφω στις λίστες μου, με την ελπίδα πως θα δω κάποτε ένα DONE δίπλα του! :Ρ
5. Να αφήσω πίσω -τελείως πίσω, επιτέλους να ξεχάσω- όλα όσα με πληγώνουν, να κάνω μια νέα αρχή
6. Να τα βρω με τον εαυτό μου
7. Να ερωτευτώ

Περιμένω τις δική σας λίστα, με στόχους για το νέο εξάμηνο/ακαδημαϊκό έτος/σχολική χρονιά ή δεν ξέρω τι άλλο!

For the beginning...

Welcome!
Καινούριο blog λοιπόν, τρίτο ή τέταρτο στη σειρά... Καινούρια αρχή!
Η αλήθεια είναι πως το προηγούμενο blog είχε καταντήσει πολύ "καταθλιπτικό", γεμάτο δυσάρεστες αναμνήσεις που θα προτιμούσα να αφήσω πίσω...
Με αισιοδοξία και χαμόγελο, λοιπόν, σας καλωσορίζω στον κόσμο μου, τις σκέψεις μου και ό,τι άλλο προκύψει!:)
Αφήνω πίσω, σ' εκείνο το άλλο blog, ό,τι με πόνεσε, όλες αυτές τις αναμνήσεις που δεν φέρνουν τίποτα πέρα από εφιάλτες... Εξοπλίζομαι με καλή διάθεση και ένα σωρό ευχάριστα όνειρα για το νέο εξάμηνο που ξεκινά σε λίγες μέρες...
Μια βαθιά ανάσα και... βουτιά στα βαθιά!