Run to you. Run AWAY FROM YOU.

Θυμάμαι τότε που άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι...  Δεν μου άρεσε -και, για να είμαι ειλικρινής, εξακολουθεί να μη μου αρέσει. Προσπαθούσα να καταλάβω τους στίχους του και απορούσα. Πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος για να τραγουδάει, για να αισθάνεται αυτούς τους στίχους;
Πώς μπορείς να φεύγεις και να αφήνεις πίσω κάποιον που αγαπάς; Πώς μπορείς να ζητάς από κάποιον να σε περιμένει;
Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι και τόσο εγωιστικά;
Πώς μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι και την ίδια στιγμή να δηλώνεις στεναχωρημένος;

Χρειάστηκε να περάσει κάποιος καιρός για να καταλάβω πως γίνεται. Πως μπορεί να είναι και εγωιστικό και άσχημο και απάνθρωπο και να πονάει πολύ, αλλά συμβαίνει.
Ναι, μπορεί να σχίζεται η καρδιά σου στα δύο όταν επιλέγεις να την παρακούσεις και κάνεις αυτό που σου προστάζει η λογική (τα σιχαίνομαι τα κλισέ, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο να το εκφράσω αυτό), μα τότε ρισκάρεις. Ρισκάρεις να επιστρέψεις και να συνειδητοποιήσεις πως ένα κομμάτι της καρδιάς σου, αυτό που άφησες πίσω σου φεύγοντας, έχει καταστραφεί, έχει διαλυθεί, έχει ξεχαστεί.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θυμώνεις, δεν στεναχωριέσαι, απλά χαμογελάς. Προσπαθείς να χαμογελάσεις, γιατί αυτός που άφησες, αυτός που ορκίστηκες πως αγαπάς, τώρα είναι ευτυχισμένος κι εσένα αυτό σου αρκεί!

"I hate to see you cry
The way you look away
Makes me wanna die..."


*Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί δημοσίευσα αυτό το τραγούδι. Είναι ένα συγκρότημα που άκουγα πολύ στο γυμνάσιο κι ένα τραγούδι που πρέπει να έχω ακούσει δυο- τρεις φορές το πολύ, δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα... Ένα τραγούδι που όπως είπα και στις πρώτες γραμμές της ανάρτησης, δεν μου αρέσει, με κάνει να αισθάνομαι περίεργα.
Μόνο που τώρα κάτι έχει αλλάξει. Τότε, δεν μου άρεσε γιατί το θεωρούσα χαζό να συμπεριφέρεται κάποιος έτσι. Τώρα θεωρώ τον εαυτό μου χαζό και ντρέπομαι να το ακούω.