Κοίταζα τον ουρανό, όπως τότε... τότε, που ήμαστε παιδιά και δεν μας ένοιαζε τίποτα περισσότερο από το παιχνίδι... Θυμήθηκα τις εικόνες που βλέπαμε να σχηματίζονται στο απέραντο γαλάζιο κι ύστερα να φεύγουν, να ταξιδεύουν μακριά μας... Θυμήθηκα τα όνειρα που κάναμε μαζί, κοιτάζοντας τα σύννεφα...
Δεν θέλω να χαθούν κι αυτά έτσι. Δεν αξίζει να χαθούν έτσι...
Κάποτε με είχες πείσει να πιστέψω σε μένα. Κάποτε πίστευα σε μένα στ' αλήθεια.
Δεν αντέχω να με βλέπω έτσι.
Εισπνοή και ξανά βουτιά.
Μακάρι να βρω τη δύναμη να το αντέξω. Θα το παλέψω!
Sky is not the limit.
Δεν θέλω να χαθούν κι αυτά έτσι. Δεν αξίζει να χαθούν έτσι...
Κάποτε με είχες πείσει να πιστέψω σε μένα. Κάποτε πίστευα σε μένα στ' αλήθεια.
Δεν αντέχω να με βλέπω έτσι.
Εισπνοή και ξανά βουτιά.
Sky is not the limit.
Πολλες φορες απογοητευομαστε απο το καθε τι γυρω μας.. Παντα ομως θα υπαρχει ενα κατι που θα μας κραταει ζωντανους, εστω και αν αυτο το κατι ειναι το πιο μικρο πραγμα στον κοσμο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα!:)
βγες ανοιξε το κελι και δραπετευσε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρό Ξωτικό έχεις δίκιο! Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές οι μικρές αφορμές που μας επαναφέρουν!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάγε αυτό προσπαθώ να κάνω και πιστεύω πως αυτή τη φορά θα το καταφέρω!
Ευχαριστώ:)