Καλές γιορτές... με έρωτα!

Tο ξέρω χάθηκα. Mα είμαι καλά. Πρώτη φορά είμαι τόσο καλά. Πρώτη φορά είμαι τόσο... ερωτευμένη.
T' ομολογώ, δεν  πίστευα πως υπάρχει αυτό το πράγμα. Πάντα το κορόιδευα. Ήταν για μένα ο έρωτας ένα χαζό παραμύθι για τα ρομαντικά κοριτσάκια, μια υπερβολή, ένας τρόπος να πουλάνε οι δακρύβρεχτες ταινίες και τα ρομαντικά μυθιστορήματα.
Λοιπόν όχι, δεν είναι έτσι. Ο έρωτας υπάρχει και πλέον αισθάνομαι τυχερή που το κατάλαβα... που το ζω. Δε με νοιάζει το πόσο θα κρατήσει αυτό... όταν είμαι πλάι του δε με νοιάζει τίποτα... απλά αφήνομαι... και το ζω...

Έχω πραγματικά πάρα πολλά να πω πάνω σ' αυτό το θέμα, μπορώ να αναλύω με τις ώρες το τι αισθάνομαι στην αγκαλιά του και το πόσο πονάει η απουσία του τώρα που χωριστήκαμε για τις γιορτές. Μπορώ να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει πλάι του... μα δε θα το κάνω. Μερικά πράγματα αξίζει να τα κρατάς για τον εαυτό σου...

Σας αφήνω λοιπόν κάπως έτσι. Με ένα τεράστιο χαμόγελο και πολλές πολλές καρδούλες - μπαλόνια να πετάνε γύρω μου (ξέρω, ακούγεται σαν σκηνή από χαζή ρομαντική κωμωδία, απ' αυτές που σιχαίνομαι!)
Nα περάσετε όμορφα στις γιορτές. Να έχετε ελπίδα, αισιοδοξία, να μοιράσετε όση περισσότερη αγάπη μπορείτε.
A, και μην ξεχάσετε να ερωτευτείτε!

quite emotional...

Τόσες μέρες γράφω και ξαναγράφω αναρτήσεις, μα δε δημοσιεύω καμία. Γιατί είναι όλες τόσο διαφορετικές, τόσο έξω από εμένα. Πότε έγραψα εγώ κάτι χαρούμενο, κάτι που απλά να υποδηλώνει έρωτα; Κάτι που να φωνάζει πόσο ευτυχισμένη είμαι στην αγκαλιά σου; Κάτι που να ανοίγει την καρδιά μου και να τη διαβάζει τόσο καθαρά, να διαβάζει πως κάθε μέρα σε ερωτεύομαι περισσότερο;

Πότε φώναξα εγώ πως είμαι ερωτευμένη;

Όχι. Δεν είμαι εγώ αυτή που τα γράφει αυτά.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, έχω προβλήματα. Μέσα στην εξεταστική, παλεύω να διαβάσω, παλεύω να συγκεντρωθώ, ξενυχτάω και αγχώνομαι μπροστά στα βιβλία. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θρηνώ για μια φίλη που έφυγε μακριά -άτιμη κρίση, άτιμη χώρα που διώχνεις τα παιδιά σου, άτιμο skype που ποτέ ποτέ ΠΟΤΕ δεν είσαι αρκετό!

Και σ' ένα άλλο σύμπαν -να 'ναι άραγε το δήθεν πραγματικό ή κάποιο τρίτο της φαντασίας μου;- σ' έχω πλάι μου. Κι όταν είμαι αγχωμένη, μ' αγκαλιάζεις και με ηρεμείς. Κι όταν κλαίω, με φιλάς ξανά και ξανά. Κι όταν έρχομαι σε σένα κουρασμένη και άυπνη, μ' αφήνεις να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου... να ξυπνώ απ' τα φιλιά σου.. και να σε βλέπω να με παρατηρείς και να χαμογελάς..

Με τρομάζεις. Κι εγώ με τρομάζω. Γιατί σου έχω δοθεί τόσο πολύ. Γιατί πρώτη φορά νιώθω τόσο έντονα τον έρωτα.

Κι αυτό ακόμα με τρομάζει. Όσα νιώθω για σένα με τρομάζουν.

Μα είναι η αγκαλιά σου το πιο ζεστό καταφύγιο..

Χθες ήταν τόσο όμορφα. Έβρεχε κι εγώ κρυμμένη μέσα στα τεράστια ρούχα σου, καλυμμένη με τα σκεπάσματά σου, είχα κουρνιάσει στην αγκαλιά σου. Δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου το βλέμμα σου, το άγγιγμά σου.. Είναι οι στιγμές που νιώθω την ευτυχία να μπαίνει σαν αεράκι από το ανοιχτό παράθυρο.. να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας.. να προσπαθεί να πάρει λίγη από τη ζέστη που καίει τα κορμιά μας.. Είναι στιγμές που νιώθω πως σ' αγαπάω.
Κι ας λες εσύ ό,τι θες.

Κι ας λένε και οι άλλοι ό,τι θέλουν.

Όχι, δε στηρίζομαι σε σένα. Απλά έχω αφήσει για λίγο το βάρος της καρδιάς μου πάνω σου. Θα ξεκουραστώ και θα την πάρω πίσω.. δε θα σε βαρύνω για πολύ.. δε θέλω να σε κουράσω..



*Αναμφισβήτητα, η πιο χαζή ανάρτηση που έχω δημοσιεύσει ποτέ σ' αυτό το blog.

Παραδίνομαι...

Είναι φορές που πέφτεις τόσο χαμηλά που τρομάζεις. Που κοιτάς ψηλά, προσπαθείς να βρεις από πού ξεκίνησες και δε βλέπεις τίποτα... Γύρω σου το χάος... το απόλυτο χάος... Και τότε τα παρατάς... Βρίσκεις μια σκοτεινή γωνιά, κάθεσαι, αγκαλιάζεις σφιχτά τα πόδια σου και προσπαθείς να μη νιώθεις... Δεν ξέρεις τι περιμένεις... ή ίσως και να μην περιμένεις τίποτα...

Και τότε έρχεται. Έρχεται Αυτός. Εισβάλλει Αυτός. Αυτός που θα σε σηκώσει. Αυτός που θα τον διώξεις, μα δε θα φύγει. Που θα παλέψεις να τον κρατήσεις μακριά, μα θα επιμείνει. 

Αυτός που θα σε κρατήσει στην αγκαλιά του και θα σου διηγηθεί ιστορίες μέχρι να κοιμηθείς. 

Αυτός που θα σου κρατήσει το χέρι όταν το έχεις ανάγκη, χωρίς να του το ζητήσεις.

Αυτός που δε θα σου ζητήσει τίποτα, μα θα σου δώσει τα πάντα.

Παραδόθηκα.

Δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έχει κάνει η παρουσία σου.

Δε φαντάζεσαι τι νιώθω για σένα.

Τι κι αν τα λόγια σου με τρομάζουν... Να ξέρεις πως, αν σου μιλούσα κι εγώ, αυτά που θα σου έλεγα θα με τρόμαζαν περισσότερο...

και ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Υπάρχουν φορές που τα τσιγάρα δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα. Που ο καπνός τους είναι απλά ένας καπνός που σε περιτριγυρίζει, αλλά δεν τον νιώθεις, στιγμές που η νικοτίνη εισχωρεί μέσα σου, κυλάει στο αίμα σου, μα δεν σε αγγίζει... Υπάρχουν φορές που το αλκοόλ δεν σε ανακουφίζει, δεν απαλύνει κανέναν πόνο, δεν σε βοηθάει να ξεχάσεις ούτε να χαλαρώσεις...
Είναι οι φορές που το ρολόι μετράει αντίστροφα. Όταν πίνετε και καπνίζετε μαζί και ξέρετε πως όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει... Που αναρωτιέστε αν αυτός ο ρυθμικός χτύπος τελικά δεν είναι απλά ένα ρολόι, αλλά μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί...

Αν τυχόν δακρύσω, θα φταίει ο καπνός.
Αν σε αγκαλιάσω, θα έχω ζαλιστεί από το ποτό.
Ό,τι και να σου πω από τώρα και στο εξής, να μην το πιστέψεις -θα μιλάει το αλκοόλ, όχι εγώ.


Μου λείπεις ήδη.

Μοναξιά.

Μοναξιά δεν είναι να βαριέσαι να βγεις ένα βράδυ. Ούτε να σου ακυρώσουν την έξοδο οι φίλοι σου. Ούτε να πας μια βόλτα μόνος, γιατί θέλεις να μείνεις με τον εαυτό σου. Ούτε όταν οι φίλοι σου δεν έλθουν μία μέρα στο σχολείο/πανεπιστήμιο/δουλειά και δεν έχεις με ποιον να πεις δυο-τρεις βλακείες να περάσει η ώρα.

Μοναξιά είναι τα τσιγάρα που σβήνεις σε μια σκοτεινή κάμαρα κοιτάζοντας ένα κινητό που ακόμα κι εσύ έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο ήχος κλήσης του.
Μοναξιά είναι όταν δεν έχεις με ποιον να βγεις, γιατί τους έχεις διώξει όλους και δεν έχεις όρεξη να δώσεις εξηγήσεις για την απουσία σου σε κανέναν.
Μοναξιά είναι οι ώρες που περνάς με μοναδική παρέα τις αναμνήσεις σου, αλκοόλ και καταθλιπτικά τραγούδια.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις έξω μόνος, να βλέπεις γνωστά πρόσωπα, να τα χαιρετάς ευγενικά και αν σου προτείνουν να πιείτε κι έναν καφέ μαζί, να προσποιείσαι πως έχεις κανονίσει.
Μοναξιά είναι τα ψεύτικα χαμόγελα ως απάντηση όταν σε ρωτούν οι συγγενείς "πώς περνάς".
Μοναξιά είναι η συνειδητοποίηση πως έχεις τόσο εχθρική στάση απέναντι στους άλλους που τους τρομάζεις.
Μοναξιά είναι να σου λέει μια φίλη απ' τα παλιά πως έχει καιρό να σε δει και της λείπεις και να απαντάς "σιγά, μωρέ. Θα κανονίσουμε...".

Μοναξιά είναι να βγαίνεις και να προσπαθείς να χαμογελάσεις.
Μοναξιά είναι να κατεβάζεις το χέρι που χαϊδεύει την πλάτη σου και να ανταποδίδεις με το πιο απειλητικό σου βλέμμα.
Μοναξιά είναι να βάζεις το τηλέφωνο στο αθόρυβο.
Μοναξιά είναι να θες να κλάψεις, αλλά να μην το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Μοναξιά είναι να κοιτάζεις τα αστέρια στον ουρανό και να μην έχεις τίποτα άλλο να τους πεις -τα έχετε πει πια όλα.

Βλακεία είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, να νιώθεις πράγματα γι' αυτούς, να θέλεις να τους κρατήσεις κοντά σου, αλλά να είσαι τόσο χαζός που με τις πράξεις σου να δείχνεις το αντίθετο.


 Φοβάμαι.


Ίσως να φαίνεται χαζό όλο αυτό. Νομίζω πως το μόνο που κάνω σ' αυτό το καημένο blog είναι να κλαίγομαι -μοιάζω με μια έφηβη που παριστάνει μια drama queen χωρίς αιτία.

Αλλά μου έλειψε κιόλας όλη αυτή η κατάσταση. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης, αλλά και επικοινωνίας "εκ του ασφαλούς". Όσο βρίσκομαι πίσω από την οθόνη μου, δεν φοβάμαι κανέναν.
-Πόσο πιο τραγικά μπορώ να δηλώσω τη δειλία μου;
Γι' αυτό λοιπόν επέστρεψα. Συνηθισμένη στο να το σκάω από όλους και από όλα, άφησα και αυτό το ιστολόγιο, πίστεψα πως αν δεν τα έγραφα όλα αυτά τα μίζερα, τότε ίσως να μην τα ανέλυα τόσο μέσα στο μυαλό μου, ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω να γράφω... Μεγάλο λάθος...
Κι έτσι, να ΄μαι πάλι εδώ -δεν έχω ιδέα για πόσο...

*Οφείλω να πω πως ο τίτλος καθώς και τα "εξωτερικά" αυτής της ανάρτησης είναι επηρεασμένα από ένα κείμενο της Wild Rose.

**Μοναξιά είναι να ακούς Διάφανα Κρίνα, να ψυχοπλακώνεσαι και να γουστάρεις. (Αυτό είναι από τα καλά της μοναξιάς).

ΨΕΜΑΤΑ.

Βάλε με στον τοίχο και άρχισε να με πυροβολείς.
Χτύπησέ με όπου πονάω περισσότερο... είτε με μαχαίρια είτε με προσβολές και αναμνήσεις που ματώνουν, δεν με νοιάζει.
Ξερίζωσέ μου την καρδιά, κάνε την θρύψαλα και πέταξέ τη στα σκυλιά.
Φύγε ξαφνικά, χωρίς εξήγηση και άφησέ με γυμνή και μόνη, να αναρωτιέμαι και να σε περιμένω.


Αλλά μην μου πεις ψέματα.

Ένα πράγμα σου ζήτησα μόνο... ειλικρίνεια.

Μπορεί να δυσκολεύομαι να δημιουργήσω σχέσεις, ίσως να μην μπορώ να δώσω όσα πρέπει, ίσως να μη δίνομαι... αλλά νιώθω. Και το ξέρεις. Ποτέ δεν σου το είπα, αλλά το ήξερες... Ήσουν ό,τι πιο κοντινό στο "φίλο" είχα τα τελευταία χρόνια... Έτσι πίστευα. Μπορεί να μην είχαμε την κλασική σχέση "φίλων", αλλά ήξερες πόσο σε υπολόγιζα, πόσο σε εκτιμούσα... Πόσο σε ήθελα πλάι μου... Πόσο μου άρεσαν οι συζητήσεις μας και οι σιωπές μας...
Πώς μπόρεσες; Γιατί; Εδώ και ενάμιση χρόνο, το μόνο που μου έλεγες ήταν ψέματα. Ψέματα, ψέματα και πάλι ψέματα. Και την ίδια στιγμή, με συμβούλευες να εμπιστευτώ τους ανθρώπους... Πόσο ειρωνικό... Και μετά μου λες ότι δεν αντέχεις τη δική μου ειρωνεία!


Μακάρι να μπορούσα να σε βρίσω. Να σε φτύσω στο πρόσωπο και να σου πω πως δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά. Να σε χτυπήσω τόσο δυνατά που να ματώσουν και οι γροθιές μου και το αγγελικό σου πρόσωπο. Και μετά να φύγω μακριά και να μη σε ξαναδώ ποτέ πια.


Μα, το μόνο που θέλω είναι να με πάρεις αγκαλιά, να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και να μου πεις πως κάπου έγινε κάποιο λάθος... Να βρεις ένα παραμύθι -κι ας είναι και κακοφτιαγμένο - και να με βάλεις μέσα...




Μακάρι να μπορέσεις να βρεις μια καλή δικαιολογία... Σε παρακαλώ, δεν θέλω να σε χάσω...
Σε παρακαλώ, πείσε με πως κάνω λάθος!
Ή, τουλάχιστον, πες μου γιατί μου φέρθηκες έτσι...

Δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει...

Ένα άθλιο παραμύθι

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν η Σταχτοπούτα δεν εμπιστευόταν την καλή της νεράιδα και δεν την άφηνε να τη βοηθήσει να πάει στο χορό; Αν φοβόταν τόσο πολύ για την αντίδραση της μητριάς της που το έβαζε στα πόδια, μόλις ο πρίγκιπας έφτανε στο σπίτι τους κι έτσι δεν δοκίμαζε ποτέ το γοβάκι της; Ή, αν έκανε κομμάτια το γοβάκι, με μίσος και μανία ώστε όχι απλά όλοι να τη θεωρήσουν τρελή (μαζί και ο πρίγκιπας) αλλά και να μην μπορέσει ποτέ ο όμορφος γαλαζοαίματος να βρει μια κοπέλα που να της κάνει το γοβάκι;
Προφανώς, το παραμύθι τότε δεν θα είχε happy end. Η Σταχτοπούτα δεν θα γινόταν μια πριγκίπισσα της Disney και όλη η ιστορία θα γινόταν ένα χαζό παραμυθάκι με αυτονόητο ηθικό δίδαγμα: Αν ο χαμένος τα παίρνει όλα, τότε ο δειλός δεν παίρνει τίποτα.

Σήμερα τα μεσάνυχτα, θα μεταμφιεστώ κι εγώ σε μια χαζή και άθλια Σταχτοπούτα και θα γκρεμίσω το θρύλο της καλής και όμορφης ξανθιάς πριγκίπισσας που  βρήκε την ευτυχία πλάι στον καλό της πρίγκιπα. Κι αυτό, λόγω της δειλίας μου -τι πρωτότυπο!

Ναι, είμαι δειλή, το 'χω πει πολλές φορές εδώ, το 'χω μισήσει πολλές περισσότερες.
Φοβάμαι τόσο πολύ την αποτυχία που δεν προσπαθώ καν.
Ο ορισμός της απόλυτης και πιο εξαθλιωτικής αποτυχίας, ας μην κρυβόμαστε.

Τικ τακ τικ τακ... Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει εδώ και καιρό... Μπορεί να προσποιούμαι πως δεν την ακούω, αλλά δεν είναι έτσι....
Τώρα την ακούτε κι εσείς.

Μακάρι να έπαιρνα δύναμη από αυτήν την ανάρτηση και να άλλαζα κάτι.
Αλλά το ξέρω, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Και ντρέπομαι που το λέω κι έχω μετανιώσει ήδη, αλλά όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα.

Σήμερα στις δώδεκα.. μια χαζή Σταχτοπούτα θα καεί μέσα στις στάχτες της.
Καλά να πάθει. Ας πρόσεχε.

Παιχνίδι!

Τόσο καιρό που είχα εξαφανιστεί από την μπλογκόσφαιρα, πήρα κάτι προσκλήσεις για παιχνίδια...
Σιγά-σιγά λοιπόν, θ' αρχίσω να τα απαντάω... έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα! :)


Ξεκινάω με αυτό από το Πέλαγος των Ονείρων!

1.Name your favorite song: πραγματικά μου είναι τρομερά δύσκολο να διαλέξω ένα... τέλος πάντων, θα πω ένα που ακούω λίγο περισσότερο αυτήν την περίοδο... lost από within temptation.

2. Name your favourite dessert: ενώ λατρεύω τη σοκολάτα, το αγαπημένο μου είναι η μηλόπιτα με παγωτό κι ένα άλλο που φτιάχνει η γιαγιά μου με γιαούρτι και μους λεμόνι, δεν ξέρω πώς το λένε!

3. What ticks me off: το ψέμα

4. When I’ m upset: γράφω... καπνίζω... ακούω μουσική... ξεσπάω...

5. What ’s your favourite pet: ο σκύλος

6. Black or white: μαύρο χωρίς δεύτερη σκέψη!

7. Biggest fear: Να πεθάνω αποτυχημένη και μόνη. Να μη λείψω σε κανέναν και να μην αφήσω τίποτα αξιόλογο πίσω μου, για να με θυμούνται.

8. Every day attitude: ο αυθορμητισμός.

9. What is perfection: αυταπάτη... δεν υπάρχει τελειότητα...

10. Guilty pleasure:  η σοκολάτα.

7 τυχαίες σκέψεις μου:
1. Πεινάω, αλλά βαριόμουν και δεν μαγείρεψα το πρωί... είναι και τέλος του μήνα οπότε δεν έχουν μείνει λεφτά για delivery... πάλι με τοστ θα την βγάλω!
2. Έχει ήλιο έξω. Μόλις πατήσω "Δημοσίευση Ανάρτησης", θα βγω για περπάτημα.
3. Άκουσα πως την Καθαρά Δευτέρα θα βρέχει... κρίμα.
4. Γιατί οι "σημαντικές" έξοδοι πρέπει να ξεκινούν μετά τις 12; Πρέπει να περιμένεις (ενδεχομένως και να ανυπομονείς) όλη τη μέρα, να κοιμηθείς το απόγευμα για να ξυπνήσεις στις 11 και να ξεκινήσεις τις "ετοιμασίες"!
5. Του πάει να χαμογελάει.
6. Αν πεθάνω τώρα, θα με βρουν με μια σκισμένη φόρμα και τα μαλλιά πιασμένα ψηλά. Τουλάχιστον, μακάρι να προλάβω να σβήσω τον υπολογιστή, μη βρουν κι αυτό το blog και "αποκαλυφθώ".
7. Μου τέλειωσαν οι τσίχλες.

Ώρα να προσκαλέσω κι εγώ... (προσπάθησα να βρω bloggers που να μην το έχουν παίξει ήδη, ελπίζω να το κατάφερα!)
1. Μικρό Ξωτικό
2. νερίνα
3. Sleepless
4. sarper?
5. Blur
6. Lyriel
7. Ziggymars
Η πρόσκληση παραμένει ανοιχτή για όποιον άλλο θέλει να παίξει!

ΧΑΟΣ.

Έχεις νιώσει ποτέ ένα κενό μέσα στο στήθος σου; Όχι πόνο, όχι κάψιμο, κενό.
Σαν να σου λείπει κάτι... ένα κομμάτι σου.
Ένα κενό τεράστιο, που όμως να προσπαθείς να μην του δίνεις σημασία και να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει... ίσως και κάποιες φορές να το καταφέρνεις κιόλας.
Είναι όμως και κάτι άλλες στιγμές -όταν ακούς ένα τραγούδι, όταν βλέπεις μια φωτογραφία, όταν κάποια φαινομενικά άσχετα γεγονότα σου ξυπνάνε αναμνήσεις- που τότε το κενό θεριεύει. Τότε, φοβάσαι. Το νιώθεις να κυλά μαζί με το αίμα σου, να πλημμυρίζει την ύπαρξή σου, να στοιχειώνει τις σκέψεις σου. Τότε, ό,τι και να κάνεις, αναγκάζεσαι να το σταματήσεις -παραλύεις. Προσπαθείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου, αλλά μοιάζει τόσο μακρινό και τόσο ξένο. Προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάτι, να ξεχαστείς, μα φαίνεται αδύνατο.
Μέχρι που το κενό αρχίζει να σε πονάει. Τα μέλη σου μουδιάζουν κι εσύ νομίζεις πως τρελαίνεσαι. Ξαφνικά, ακούς μια γνώριμη φωνή να σου ψιθυρίζει, μυρίζεις ένα λατρεμένο άρωμα, γεύσεις που πίστευες πως είχες ξεχάσει αγγίζουν ξανά τη γλώσσα σου, χαϊδεύουν τα χείλη σου...
Είναι μέχρι να το πάρεις απόφαση. Μέχρι να καταλάβεις πως όταν συμβαίνει αυτό, σου είναι απλά αδύνατο να το σταματήσεις. Κλείνεις τα φώτα, βάζεις μουσική, παίρνεις κι ένα ποτήρι κρασί και ταξιδεύεις στις αναμνήσεις...

Όποιος είπε ότι ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς, δεν πρέπει να είχε αγαπήσει ποτέ του. 
Πάνε πάνω από δυο χρόνια από την τελευταία μας "κανονική" συνάντηση και το κενό εξακολουθεί να με κυριεύει, ακριβώς όπως και τότε.


Έχω προσπαθήσει πολύ για να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Έχω γνωρίσει πολλά καινούρια άτομα, έχω γεμίσει τόσο πολύ το πρόγραμμά μου ώστε να μην προλαβαίνω να σκεφτώ, να στεναχωρηθώ ή να νιώσω. Έχω φύγει μακριά, ώστε να μην έχω τίποτα πλάι μου που να μπορεί να μου θυμίσει όσα άφησα πίσω...
Κι όμως, η κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει. Παλεύω να φτιάξω σχέσεις και τις καταστρέφω μόνη μου. Οι παρέες μου παραπονιούνται πως δεν τους ανοίγομαι, πως δεν τους μιλάω. Πως ξαφνικά εξαφανίζομαι και ξεχνάω τα πάντα, για να επιστρέψω μετά από λίγο καιρό και να συμπεριφέρομαι σαν να μη συνέβη τίποτα, χωρίς να δίνω ποτέ εξηγήσεις... Νιώθω πως τα καταστρέφω όλα. Φοβάμαι πως αν δεν φύγω πρώτη, θα μείνω πάλι πίσω, μόνη, ξανά. Μετανιώνω, θυμώνω μαζί μου, ξεσπάω στους άλλους και καταλήγω να μοιάζω με το χειρότερο άνθρωπο και το πιο ακατάλληλο άτομο για σχέση -ερωτική, φιλική ή ό,τι άλλο μπορεί να είναι.

Νιώθω σαν μια Πηνελόπη που τη μέρα υφαίνει ένα σάβανο χάρτινο και τη νύχτα το ξηλώνει με οργή και τρομερή μανία.

Θέλω να ουρλιάξω, αλλά καταλήγω να ψιθυρίζω τόσο σιγά, που να μην μπορεί κανείς να με ακούσει... και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν η "απόσταση ασφαλείας" που έχω ορίσει συνεχώς μεγαλώνει...

Και, για να γυρίσω και στα δικά μας, να σας πω πως στην εξεταστική τα πήγα χάλια. Και δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν συνέχεια πως δεν έγραψαν απλά και μόνο για να το κάνουν -Θεέ μου, πόσο σπαστικό!- το εννοώ. Μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ για να διαβάσω. Οι σελίδες απλά περνούσαν από μπροστά μου, συγκράτησα ελάχιστα και γι' αυτό και απέτυχα έτσι.
Όχι, δεν ξέρω. Ίσως να μην είναι μόνο αυτό. Βασικά, είναι κάτι που το σκέφτομαι εδώ και καιρό... Φοβάμαι πως αυτή η σχολή δεν είναι για μένα. Δεν λέω, μου αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής,το "μου αρέσει" μοιάζει πολύ λίγο. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη! Ξυπνάω και χαίρομαι που θα πάω για μάθημα, χαίρομαι να παρακολουθώ, μου αρέσει να διαβάζω, ακόμα πωρώνομαι με τα μαθήματα, ενθουσιάζομαι τόσο όσο και τότε που ήμουν στο πρώτο έτος, ίσως και περισσότερο!
Αλλά δεν τα καταφέρνω. Όσο και να διαβάσω, δεν μπορώ να αποδώσω. Νομίζω πως συνεχώς ψάχνω για δικαιολογίες, ενώ ξέρω ποια είναι η αλήθεια. Όλο αυτό είναι πολύ για μένα. Δεν θέλω να τα παρατήσω... αλλά ήδη χρωστάω πολλά μαθήματα. Αν δω πως και στην επόμενη εξεταστική το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, φοβάμαι πως θα πρέπει να πάρω μια απόφαση... Δεν το θέλω, δεν θέλω με τίποτα να τα παρατήσω, αλλά νομίζω πως τρέχω σε έναν αγώνα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα... έχει νόημα;



Λοιπόν, εγώ σας περιέγραψα το χάος μου, θα επιστρέψω σύντομα για να παίξω και κάτι παιχνιδάκια στα οποία με έχετε προσκαλέσει και θα αρχίσω σιγά-σιγά να επισκέπτομαι τα blogs σας, γιατί τόσο καιρό δεν προλάβαινα και το είχα αφήσει (όχι πως κατάφερα και τίποτα, αφού απέτυχα παταγωδώς στην εξεταστική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αν λοιπόν δείτε σχόλια σε αναρτήσεις του προηγούμενου μήνα, μην αναρωτηθείτε!
Καλό σας βράδυ!

Δειλία. Φόβος. ΗΤΤΑ.

"Το να φοβάσαι το θάνατο το καταλαβαίνω -όλοι τον φοβούνται, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο.
Αλλά το να φοβάσαι τη ζωή είναι απαράδεκτο. Αξιοθρήνητο και αυτοκαταστροφικό."

Θα επιστρέψω σύντομα με εξηγήσεις για την απουσία μου. Έχω τόσα πολλά να πω, οι λέξεις (και πολλά ακόμα) με πνίγουν... αλλά δεν έχω χρόνο. Σε μία εβδομάδα τελειώνει η εξεταστική, οπότε αν επιζήσω από την ασφυξία, θα δείτε μία τεράστια ανάρτηση -προετοιμαστείτε!

Ξέρεις πως είναι να νιώθεις χαμένος;