Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΧΑΟΣ.

Έχεις νιώσει ποτέ ένα κενό μέσα στο στήθος σου; Όχι πόνο, όχι κάψιμο, κενό.
Σαν να σου λείπει κάτι... ένα κομμάτι σου.
Ένα κενό τεράστιο, που όμως να προσπαθείς να μην του δίνεις σημασία και να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει... ίσως και κάποιες φορές να το καταφέρνεις κιόλας.
Είναι όμως και κάτι άλλες στιγμές -όταν ακούς ένα τραγούδι, όταν βλέπεις μια φωτογραφία, όταν κάποια φαινομενικά άσχετα γεγονότα σου ξυπνάνε αναμνήσεις- που τότε το κενό θεριεύει. Τότε, φοβάσαι. Το νιώθεις να κυλά μαζί με το αίμα σου, να πλημμυρίζει την ύπαρξή σου, να στοιχειώνει τις σκέψεις σου. Τότε, ό,τι και να κάνεις, αναγκάζεσαι να το σταματήσεις -παραλύεις. Προσπαθείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου, αλλά μοιάζει τόσο μακρινό και τόσο ξένο. Προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάτι, να ξεχαστείς, μα φαίνεται αδύνατο.
Μέχρι που το κενό αρχίζει να σε πονάει. Τα μέλη σου μουδιάζουν κι εσύ νομίζεις πως τρελαίνεσαι. Ξαφνικά, ακούς μια γνώριμη φωνή να σου ψιθυρίζει, μυρίζεις ένα λατρεμένο άρωμα, γεύσεις που πίστευες πως είχες ξεχάσει αγγίζουν ξανά τη γλώσσα σου, χαϊδεύουν τα χείλη σου...
Είναι μέχρι να το πάρεις απόφαση. Μέχρι να καταλάβεις πως όταν συμβαίνει αυτό, σου είναι απλά αδύνατο να το σταματήσεις. Κλείνεις τα φώτα, βάζεις μουσική, παίρνεις κι ένα ποτήρι κρασί και ταξιδεύεις στις αναμνήσεις...


Όποιος είπε ότι ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς, δεν πρέπει να είχε αγαπήσει ποτέ του. 
Πάνε πάνω από δυο χρόνια από την τελευταία μας "κανονική" συνάντηση και το κενό εξακολουθεί να με κυριεύει, ακριβώς όπως και τότε.


Έχω προσπαθήσει πολύ για να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Έχω γνωρίσει πολλά καινούρια άτομα, έχω γεμίσει τόσο πολύ το πρόγραμμά μου ώστε να μην προλαβαίνω να σκεφτώ, να στεναχωρηθώ ή να νιώσω. Έχω φύγει μακριά, ώστε να μην έχω τίποτα πλάι μου που να μπορεί να μου θυμίσει όσα άφησα πίσω...
Κι όμως, η κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει. Παλεύω να φτιάξω σχέσεις και τις καταστρέφω μόνη μου. Οι παρέες μου παραπονιούνται πως δεν τους ανοίγομαι, πως δεν τους μιλάω. Πως ξαφνικά εξαφανίζομαι και ξεχνάω τα πάντα, για να επιστρέψω μετά από λίγο καιρό και να συμπεριφέρομαι σαν να μη συνέβη τίποτα, χωρίς να δίνω ποτέ εξηγήσεις... Νιώθω πως τα καταστρέφω όλα. Φοβάμαι πως αν δεν φύγω πρώτη, θα μείνω πάλι πίσω, μόνη, ξανά. Μετανιώνω, θυμώνω μαζί μου, ξεσπάω στους άλλους και καταλήγω να μοιάζω με το χειρότερο άνθρωπο και το πιο ακατάλληλο άτομο για σχέση -ερωτική, φιλική ή ό,τι άλλο μπορεί να είναι.

Νιώθω σαν μια Πηνελόπη που τη μέρα υφαίνει ένα σάβανο χάρτινο και τη νύχτα το ξηλώνει με οργή και τρομερή μανία.

Θέλω να ουρλιάξω, αλλά καταλήγω να ψιθυρίζω τόσο σιγά, που να μην μπορεί κανείς να με ακούσει... και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν η "απόσταση ασφαλείας" που έχω ορίσει συνεχώς μεγαλώνει...




Και, για να γυρίσω και στα δικά μας, να σας πω πως στην εξεταστική τα πήγα χάλια. Και δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν συνέχεια πως δεν έγραψαν απλά και μόνο για να το κάνουν -Θεέ μου, πόσο σπαστικό!- το εννοώ. Μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ για να διαβάσω. Οι σελίδες απλά περνούσαν από μπροστά μου, συγκράτησα ελάχιστα και γι' αυτό και απέτυχα έτσι.
Όχι, δεν ξέρω. Ίσως να μην είναι μόνο αυτό. Βασικά, είναι κάτι που το σκέφτομαι εδώ και καιρό... Φοβάμαι πως αυτή η σχολή δεν είναι για μένα. Δεν λέω, μου αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής,το "μου αρέσει" μοιάζει πολύ λίγο. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη! Ξυπνάω και χαίρομαι που θα πάω για μάθημα, χαίρομαι να παρακολουθώ, μου αρέσει να διαβάζω, ακόμα πωρώνομαι με τα μαθήματα, ενθουσιάζομαι τόσο όσο και τότε που ήμουν στο πρώτο έτος, ίσως και περισσότερο!
Αλλά δεν τα καταφέρνω. Όσο και να διαβάσω, δεν μπορώ να αποδώσω. Νομίζω πως συνεχώς ψάχνω για δικαιολογίες, ενώ ξέρω ποια είναι η αλήθεια. Όλο αυτό είναι πολύ για μένα. Δεν θέλω να τα παρατήσω... αλλά ήδη χρωστάω πολλά μαθήματα. Αν δω πως και στην επόμενη εξεταστική το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, φοβάμαι πως θα πρέπει να πάρω μια απόφαση... Δεν το θέλω, δεν θέλω με τίποτα να τα παρατήσω, αλλά νομίζω πως τρέχω σε έναν αγώνα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα... έχει νόημα;



Λοιπόν, εγώ σας περιέγραψα το χάος μου, θα επιστρέψω σύντομα για να παίξω και κάτι παιχνιδάκια στα οποία με έχετε προσκαλέσει και θα αρχίσω σιγά-σιγά να επισκέπτομαι τα blogs σας, γιατί τόσο καιρό δεν προλάβαινα και το είχα αφήσει (όχι πως κατάφερα και τίποτα, αφού απέτυχα παταγωδώς στην εξεταστική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αν λοιπόν δείτε σχόλια σε αναρτήσεις του προηγούμενου μήνα, μην αναρωτηθείτε!
Καλό σας βράδυ!

20 σχόλια:

  1. Όλοι είχαμε "κακές εξεταστικές" οπότε μην αγχώνεσαι!Όλα θα πάνε καλά,θα το δεις και μόνη σου τώρα που ηρέμησες με τα μαθήματα!Όσο για το άλλο θέμα,αν εσύ δεν αποφασίσεις να "φύγεις¨" όσο μακριά κι αν είσαι θα είσαι "πάντα κοντά"...(το έκανα και το κάνω)...
    Καλώς μας βρήκες λοιπόν!
    Καληνύχτα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να ήταν απλά μια κακή εξεταστική...
      Για το άλλο θέμα, έχεις δίκιο. Μάλλον κι εγώ δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να φύγω...

      Διαγραφή
  2. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω...
    Τα τελευταία 3 χρόνια νιώθω έτσι... Και χθες πισογύρισα... πολύ γμτ!
    Περαστικά μας... όχι με το χρόνο αλλα ίσως με έναν νέο έρωτα (ναι σιγά... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω πως αυτά τα πισογυρίσματα είναι αναπόφευκτα...
      Σημασία έχει σιγά-σιγά, να μπορέσεις να πας παρακάτω...

      Περαστικά μας, Λιακάδα...

      Διαγραφή
  3. στο εξαφανίζομαι εμένα έμοιασες ::))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λοιπον, αυτο που λες στην αρχη εχει αρχισει τελευταια και κοβει βολτες στο δικο μου μυαλο. καποιος που νομιζα πως ειχα ξεχασει. μια μερα πριν του αγιου βαλεντινου τον σκεφτομουν πολυ εντονα και ενιωθα την αναγκη να του στειλω. βεβαια δεν το εκανα. μονο την ημερα του αγ. βαλεντινου που μπηκε μσν μετα απο πολυ καιρο του μιλησα για να του πω τα χρονια πολλα. και σημερα καθως γυριζα απο το σχολειο παλι αυτον σκεφτομουν. του ειπα χρονια πολλα, ενω περυσι εκλαιγα γι' αυτον παρ' ολο που ημουν με καποιον αλλο.. ας ειναι καλα ελεγα απο μεσα μου και αν ο ερωτας ειναι αυτος που τον κανει χαρουμενο και αν οντως γιορταζει τοτε ειμαι κι εγω χαρουμενη. γιατι ξερω πως αυτον τον ανθρωπο τον εχω αγαπησει πραγματικα!

    **Αυτο με τις εξαφανισεις και τα παραπονα απο τους φιλους δυστυχως το εχω κι εγω..

    ελπιζω να παρεις τα πανω σου σιγα σιγα οσον αφορα τα μαθηματα γιατι αν οντως σου αρεσει αυτη η σχολη θα ειναι κριμα να τα παρατησεις!

    Τα φιλια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είχα να σου δώσω μια συμβουλή... αλλά σε νιώθω. κι εγώ να μάθω πως είναι καλά θέλω...

      Χαίρομαι που "μοιάζουμε"!

      Σ' ευχαριστώ πολύ, Ξωτικό μου! Μακάρι, γιατί μου αρέσει πραγματικά πολύ για να το αφήσω...

      Φιλιά! :)

      Διαγραφή
  5. Ο φόβος,ο πόνος και οι αναμνήσεις(όλα αυτά τα άτιμα :p) είναι ανθρώπινα..Οχι ο χρόνος δεν σε κάνει να ξεχνάς,απ'εμας εξαρτάται,αν θα μείνουμε "δέσμιοι" ή αν θα προχωρήσουμε..
    Όσον αφορά την εξεταστική μια απ'τα ίδια προσπαθώ(προσπαθώ να συγκεντρωθώ),αλλά δεν τα καταφέρνω..
    Σημασία έχει όμως οτι σ'αρέσει ,οτι βρίσκεις σ'αυτήν ενδιαφέρον :)
    Πίστεψε σε σένα,στην "άμυνα" & στην "επιθεσή" και βάλε σύνορα,όρια στους περισσότερους ανθρώπους αλλά για κάποια εκλεκτά σου προσωπάκια αν δεν μπορείς να τα "ξυλώσεις τα σύρματα-όρια",τουλάχιστον μην τα έχεις με ηλεκτρισμό..
    Σε χαιρετώ & σου εύχομαι τα καλύτερα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...καλώς σε βρήκα, μόνο το πρώτο κομμάτι ένοιωσα. Δεν έχω ιδέα από εξεταστικές. Αλλά από κενό...ακόμα και τώρα που είναι εδώ κενό υπάρχει (δεν αναρωτιέμαι με 2000χλμ ανάμεσά μας). Δεν μου φτάνει που είναι στο μυαλό που είναι στην ψυχή που είναι στ'αυτιά μου. Χωρίς το άγγιγμα όλα υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Δεν έχω συμβουλές να σου χαρίσω. Οσο περισσότερο το ζούμε τόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν ξέρουμε πολλά γι'αυτό τον φανταστικό κόσμου του έρωτα και της αγάπης. Καλή σου μέρα μικρή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα μπορεσεις να προχωρήσεις όταν θα το θέλεις, όπως επίσης και να συγκεντρωθείς, να διαβάσεις, να προσπαθήσεις και να αποχτήσεις αυτοπεποίθηση. Το θέλεις όμως?
    Καληνύχτα ! Και καλώς ήρθες ξανά ^_^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις ένα δίκιο, δεν ξέρω αν το θέλω...
      Καλώς σας βρήκα και πάλι!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  8. Για τον έρωτα και το κενό, τι να πω.. ειλικρινά δεν μου έχει τύχει με έρωτα να μην μπορώ να τον ξεπεράσω, γιατί πάντα κάτι καινούριο έρχεται και με παρασέρνει. Το έχω νιώσει όμως με φίλη κι αυτό πονάει περισσότερο. Γιατί ο φίλος είναι α ν α ν τ ι κ α τ ά σ τ α τ ο ς !!
    Ο καθένας μας είναι τόσο ξεχωριστός, που δύσκολα αν πας με μέτρο σύγκρισης να βρεις κάτι παρόμοιο..
    Όσο για το πανεπιστήμιο, εγώ θα σου έλεγα να μη πτοείσαι, ποτέ δεν είναι αργά. Η συγκέντρωση είναι δύσκολο πράμα, αλλά αν το θέλεις πραγματικά θα το καταφέρεις. Το θέμα είναι, το θέλεις??
    Καλό σου ξημέρωμα **

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμ νομίζω πως στην περίπτωσή μου πρώτα δημιουργήθηκε η φιλία και μετά ο έρωτας... Ίσως αυτό να ήταν και το λάθος τελικά...

      Σ' ευχαριστώ, Lyriel! Φιλιά! :)

      Διαγραφή
  9. perigrafeis akrivws th zwh mou k ta sunais8hmata mou to teleutaio xrono!einai apisteyto:O time won't save our souls.den giatreuei,narkwnei!den kserw an kataferneis na ksexaseis pote,isws merika pragmata ta kouvalas gia pada mesa sou.kapoioi an8rwpoi se shmadeuoun.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την τελευταία σου φράση θα την κρατήσω...
      "Κάποιοι άνθρωποι σε σημαδεύουν..."

      Διαγραφή
  10. Καθώς το διάβαζα ένιωθα λες και εγραφα εγω...
    Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή