Θέατρο.

Το χειρότερο πράγμα είναι οι αποχαιρετισμοί. Ειλικρινά, τους μισώ. Μισώ να κοιτάζω τον άλλο στα μάτια, να τον αγκαλιάζω και να του ψιθυρίζω τα κλασικά -δεν θα χαθούμε, σε λίγο καιρό θα 'μαστε πάλι μαζί κλπ. Μισώ το ότι πρέπει να δείχνω χαρούμενη και να γελάω και να συνεχίζω να παίζω αυτό το ηλίθιο θέατρο μέχρι να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου, μέχρι να αρχίσει να μεγαλώνει η απόσταση και να έχω πλέον την ασφάλεια να κλάψω.

Αύριο το πρωί φεύγω, ξεκινάω για το φοιτητικό μου σπίτι.
Δεν λέω πως δεν χαίρομαι -το αντίθετο! Θέλω να μπω επιτέλους σε ένα πρόγραμμα, μου έχει λείψει και η ελευθερία μου, οι παρέες μου και γενικά όλη αυτή η χαλαρή "φοιτητική" κατάσταση...
Αυτός ο αποχωρισμός να μην ήταν μόνο... Με συγκίνησαν σήμερα... Βγήκαμε, περάσαμε τόσο όμορφα, αλλά στο τραπέζι υπήρχε ένα περίεργο, ένα "βαρύ" κλίμα. Μπορεί να γελούσαμε, να λέγαμε ένα σωρό άσχετα πράγματα, μα ήταν και κάτι στιγμές που το ένιωθες, κάτι ήταν ψεύτικο.
Γιατί δεν μπορώ να γελάσω όταν ξέρω πως θα τους ξαναδώ τα Χριστούγεννα. Δεν μπορώ!
Το ξέρω ότι δεν θα χαθούμε, αλλά μου λείπουν ήδη.

Τώρα πια είμαι σπίτι, η αυλαία έχει πέσει, μπορώ να ακουμπήσω απαλά τη μάσκα μου πάνω στη βαλίτσα, δίπλα από την ένδειξη "Fragile" και να μου επιτρέψω να αφεθώ, να νιώσω... όσα μπορεί να νιώσει κανείς μονάχα όταν βρίσκεται μόνος και όταν έχει πέσει το σκοτάδι...

Καλή σας νύχτα...