Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Μοναξιά.

Μοναξιά δεν είναι να βαριέσαι να βγεις ένα βράδυ. Ούτε να σου ακυρώσουν την έξοδο οι φίλοι σου. Ούτε να πας μια βόλτα μόνος, γιατί θέλεις να μείνεις με τον εαυτό σου. Ούτε όταν οι φίλοι σου δεν έλθουν μία μέρα στο σχολείο/πανεπιστήμιο/δουλειά και δεν έχεις με ποιον να πεις δυο-τρεις βλακείες να περάσει η ώρα.

Μοναξιά είναι τα τσιγάρα που σβήνεις σε μια σκοτεινή κάμαρα κοιτάζοντας ένα κινητό που ακόμα κι εσύ έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο ήχος κλήσης του.
Μοναξιά είναι όταν δεν έχεις με ποιον να βγεις, γιατί τους έχεις διώξει όλους και δεν έχεις όρεξη να δώσεις εξηγήσεις για την απουσία σου σε κανέναν.
Μοναξιά είναι οι ώρες που περνάς με μοναδική παρέα τις αναμνήσεις σου, αλκοόλ και καταθλιπτικά τραγούδια.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις έξω μόνος, να βλέπεις γνωστά πρόσωπα, να τα χαιρετάς ευγενικά και αν σου προτείνουν να πιείτε κι έναν καφέ μαζί, να προσποιείσαι πως έχεις κανονίσει.
Μοναξιά είναι τα ψεύτικα χαμόγελα ως απάντηση όταν σε ρωτούν οι συγγενείς "πώς περνάς".
Μοναξιά είναι η συνειδητοποίηση πως έχεις τόσο εχθρική στάση απέναντι στους άλλους που τους τρομάζεις.
Μοναξιά είναι να σου λέει μια φίλη απ' τα παλιά πως έχει καιρό να σε δει και της λείπεις και να απαντάς "σιγά, μωρέ. Θα κανονίσουμε...".

Μοναξιά είναι να βγαίνεις και να προσπαθείς να χαμογελάσεις.
Μοναξιά είναι να κατεβάζεις το χέρι που χαϊδεύει την πλάτη σου και να ανταποδίδεις με το πιο απειλητικό σου βλέμμα.
Μοναξιά είναι να βάζεις το τηλέφωνο στο αθόρυβο.
Μοναξιά είναι να θες να κλάψεις, αλλά να μην το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο.
Μοναξιά είναι να κοιτάζεις τα αστέρια στον ουρανό και να μην έχεις τίποτα άλλο να τους πεις -τα έχετε πει πια όλα.

Βλακεία είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, να νιώθεις πράγματα γι' αυτούς, να θέλεις να τους κρατήσεις κοντά σου, αλλά να είσαι τόσο χαζός που με τις πράξεις σου να δείχνεις το αντίθετο.


 Φοβάμαι.


Ίσως να φαίνεται χαζό όλο αυτό. Νομίζω πως το μόνο που κάνω σ' αυτό το καημένο blog είναι να κλαίγομαι -μοιάζω με μια έφηβη που παριστάνει μια drama queen χωρίς αιτία.

Αλλά μου έλειψε κιόλας όλη αυτή η κατάσταση. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης, αλλά και επικοινωνίας "εκ του ασφαλούς". Όσο βρίσκομαι πίσω από την οθόνη μου, δεν φοβάμαι κανέναν.
-Πόσο πιο τραγικά μπορώ να δηλώσω τη δειλία μου;
Γι' αυτό λοιπόν επέστρεψα. Συνηθισμένη στο να το σκάω από όλους και από όλα, άφησα και αυτό το ιστολόγιο, πίστεψα πως αν δεν τα έγραφα όλα αυτά τα μίζερα, τότε ίσως να μην τα ανέλυα τόσο μέσα στο μυαλό μου, ίσως να μου έκανε καλό να σταματήσω να γράφω... Μεγάλο λάθος...
Κι έτσι, να ΄μαι πάλι εδώ -δεν έχω ιδέα για πόσο...

*Οφείλω να πω πως ο τίτλος καθώς και τα "εξωτερικά" αυτής της ανάρτησης είναι επηρεασμένα από ένα κείμενο της Wild Rose.

**Μοναξιά είναι να ακούς Διάφανα Κρίνα, να ψυχοπλακώνεσαι και να γουστάρεις. (Αυτό είναι από τα καλά της μοναξιάς).


26 σχόλια:

  1. ..και 'μεις εδω να σε διαβαζουμε :)
    να 'σαι καλα :)
    να προσεχεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έχοντας διαβάσει και τα δύο άρθρα,ομολογώ πως είναι και τα δύο εξίσου υπέροχα!

    Καλό σου βράδυ,να προσέχεις! =)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και να ξέρεις ότι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση είσαι εσύ αρκεί μόνο να το αποφασίσεις.
    Καταπληκτικό τραγούδι<3
    Καληνύχτα και προσπάθησε να είσαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω... Θέλω να πιστεύω πως απλά χρειάζομαι χρόνο...
      Χαίρομαι που σου αρέσει το τραγούδι, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου!
      Σ' ευχαριστώ! Τα φιλιά μου! :)

      Διαγραφή
  4. Μισώ τη μοναξιά αλλά απολαμβάνω τη μοναχικότητά μου.
    Ειδοποιός διαφορά: To ένα είναι επιλογή μας ενω το άλλο όχι...

    Υ.Γ Ολα αυτά που περιγράφεις έχουν έναν άλλον χαρακτηρισμό που τους ταιριάζει πιότερο: "Kατάθλιψη". Να προσέχεις κορίτσι, ναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω τι να απαντήσω στο σχόλιό σου, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει ή όχι η όλη κατάσταση...

      Δεν θέλω να είναι κατάθλιψη και επιμένω να πιστεύω πως είναι απλά μία "φάση" που θα περάσει...
      Σ' ευχαριστώ πολύ, λιακάδα μου... Φιλιά!

      Διαγραφή
  5. Καλή μου,
    Μοναξιά είναι να προσποιείσαι και να νομίζεις ότι είσαι κάποιος άλλος γιατί αν συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι, ούτε εσύ δεν θα το αντέξεις!!!
    Μοναξιά είναι, επίσης, οι σκέψεις σου ν' απέχουν από τις πράξεις σου γιατί απλά δεν τολμάς να είσαι άνθρωπος!!!
    (Τι σου λέω τώρα! Έχω στο νου μου κάτι δικούς μου και παρασύρθηκα)
    Να κοιτάξεις να γεμίσεις τη ζωή σου και να της φερθείς όπως της αξίζει! Είσαι νέα ακόμα για να "χάνεσαι" μόνη σου!!!
    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομολογώ πως με μπέρδεψε κάπως το σχόλιό σου...
      Όμορφα τα λόγια σου, το θέμα είναι να το πάρω απόφαση και να τα εφαρμόσω...
      Σ' ευχαριστώ...

      Διαγραφή
  6. Συμφωνώ απίστευτα με τη ΛΙΑΚΑΔΑ!
    Να επιζητείς μερικές φορές τη μοναχικότητα...αλλά όχι τη μοναξιά!
    Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις...
    (το έχει πει κάποιος αλλά δεν είμαι σίγουρη για το ποιος...)
    πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστή η φράση...
      Δεν θέλω να μείνω για πολύ... δεν ξέρω για πόσο... για όσο χρειαστεί...
      Τα φιλιά μου! :)

      Διαγραφή
  7. Δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη όπως λέει η Λιακάδα.
    Και γω είμαι έτσι μερικές φορές, από επιλογή όμως.
    Μου αρέσει.
    Εχω τα βιβλία μου, τη μουσική, το γράψιμο...
    Νιώθω καλά!
    Δεν είναι το ίδιο...νομίζω.
    Φιλιά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο.
      Δεν είμαι σίγουρη 100% αν το θέλω, αν είναι επιλογή ή κάτι άλλο... Θέλω να ελπίζω στο χρόνο... ή δεν ξέρω, ίσως σε κάποια έκρηξη;;
      Τα φιλιά μου :)

      Διαγραφή
  8. με άγγιξε πολύ η ανάρτηση σου...δεν εχω καταλαβει αν τα γραφεις για το δικο σου ατομο ή ετσι γενικως εμενα παντως με αγγιξε , γιατι με φοβιζει και μενα πολυ η μοναξια... κι ολο μονη ειμαι.. και βρισκω και γω καταφυγιο εδω στην οθονη και στο ιστολογιο μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ!
      Για μένα τα γράφω...
      Χμμ οπότε μάλλον με νιώθεις... πολέμησέ το...
      Την καλησπέρα μου :)

      Διαγραφή
  9. Γνώριμα συναισθήματα,ίδιες/κοινές εικόνες & σκέψεις άλλα όπως λες (και σε πιστεύω επειδή εξαντλούνται κάποια στιγμή τα όρια) "Μοναξιά είναι να κοιτάζεις τα αστέρια στον ουρανό και να μην έχεις τίποτα άλλο να τους πεις -τα έχετε πει πια όλα"..Τα έχετε πει,τους τα εξομολογήθηκες όλα "άδειασες" αλλά ναι ξέρω πως το "φορτίο" δεν τελειώνει..Δεν είσαι "κενή",ούτε κακιά, λιγάκι "δειλία" παρουσιάζεις..
    Σε καταλαβαίνω όμως,κανένα στήριγμα,κανείς...Και αυτός ο εαυτός μας κατάντησε βαρετός εδώ κ καιρό..Βλέπεις,μια απ'τα ίδια περνάω περίπου..
    Όμως εσυ θα πρέπει να τον "κερδίσεις" και πάλι..
    ΡΕ ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΑΡΑΖΩΣΕΙΣ, ΑΝΘΙΣΕ !!!

    Υ.Γ: Α,τέρμα οι αυτοκριτικές..Δεν ωφελούν απ'την 359η φορά και άνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ...
      Νομίζω βέβαια πως νιώθω και τα τρία που ανέφερες (και κενή και κακιά και δειλή!) αλλά τέλος πάντων! :Ρ
      Όπως τα γράφεις είναι... αλλά δεν μου αρέσει που περνάς κάτι παρόμοιο... να το νικήσεις!
      θα το νικήσουμε...
      Πολύ όμορφα τα λόγια σου... να 'σαι καλά! :)

      Διαγραφή
  10. Έιι! Αξίζεις κάτι καλύτερο από όλο αυτό! Δε νομίζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να σου πω ένα μυστικό? Αναπολώ και μου λείπει εκείνη η εποχή που όταν ψυχοπλακωνόμουν, γούσταρα κι όλας. Άκουγα μουσική και χανόμουν. Έκλαιγα και ο ήχος του λυγμού ήταν λύτρωση. Πέρασαν τα χρόνια. Και ούτε να κλάψω δεν μπορώ. Δεν με λυτρώνει. Αυτολύπηση και εμετό μου προκαλεί. Ένα ψυχρό αίσθημα. Σαν πάγος. Πάρε το χρόνο σου, δε σε βιάζει κανείς. Ενστικτωδώς κάποια στιγμή, θα σηκωθείς και θα γίνουν πάλι όλα αλλιώτικα.
    Σε φιλώ και σε νιώθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταλαβαίνω τι θες να πεις...
      Κι εγώ σ΄αυτό πιστεύω, στο χρόνο...
      Σ' ευχαριστώ, Lyriel :)
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  12. Κάποτε ένας blogger μου είπε.. δεν μου αρέσει το blog σου με πιάνει κατάθλιψη... του απάντησα απλά πως δεν είναι υποχρεωμένος να το διαβάζει....
    Δύσκολα γράφω για ευτυχισμένες στιγμές....αλλά τις κακές σχεδόν πάντα...είναι αυτές που για μένα είναι πηγή έμπνευσης... το να μοιράζεσαι τον πόνο σου είναι καλό! Θα μαστε εδώ ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, εντάξει, είναι λίγο καταθλιπτικό το blog μου, το αναγνωρίζω! :Ρ Αλλά κάπου, κάπως, πρέπει να ξεσπάσουμε κι εμείς..!
      Πράγματι, πιο εύκολα γράφω για τα δύσκολα...
      Να 'σαι καλά :)

      Διαγραφή
  13. Να μην ανησυχείς. Όσο χρειάζεσαι τη χαρά και την έκσταση και τα γέλια άλλο τόσο χρειάζεσαι και την θλίψη και το κλάμα,occasionally. Ν'ανησυχείς αν νομίζεις ότι έχει παραπάει το πράγμα και νομίζω πως όταν γίνει αυτό,μόνη σου θα το αλλάξεις.

    Με έχουν χαρακτηρίσει "εκνευριστικά χαρούμενη" και υπήρξαν φάσεις της ζωής μου που έπινα μπύρες στο σπίτι μόνη μου-όταν δεν έβρισκα παρέα για να μεθύσω εκτός σπιτιού. Εκείνες τις μέρες φοβόμουν ξέρεις τι? Όχι πως θα μείνω για καιρό μόνη και θλιμμένη. Φοβόμουν πως κάτι θα μου συμβεί και δε θα το καταλάβει κανείς. Επειδή δεν έδινα λογαριασμό σε κανέναν και επειδή κανένας δε ρωτούσε. Και δεν αδιαφορούσαν επειδή δεν τους ένοιαζε,απλώς είχαν συνηθίσει να'μαι ο δυνατός άνθρωπος που τα καταφέρνει και τα ξεπερνάει όλα. Κι αυτό ακόμα δεν το έχω συγχωρήσει σε κάποιους..

    Όμως πέρασε κι αυτό κι είμαι και πάλι εκνευριστικά αισιόδοξη και μου το λένε και χαίρομαι.

    Α,και ακόμα και εκστατικά ευτυχισμένη...τα διάφανα κρίνα είναι must τουλάχιστον 2 βδομάδες το χρόνο.Μην ξεχνάμε και τι είμαστε ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Την έχουμε ανάγκη ακόμα και τη θλίψη, κάποιες φορές.
      Καταλαβαίνω τι θες να πεις... και χαίρομαι που είσαι και πάλι λοιπόν "εκνευριστικά χαρούμενη" (αν και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να συνδυάζονται αυτές οι δύο λέξεις!)

      Για τα διάφανα κρίνα, συμφωνώ απόλυτα!

      Σ' ευχαριστώ που πέρασες. :)

      Διαγραφή